Przerwa techniczna w zasadzie trwa nadal, ale dzisiaj rano mnie ogromnie uszczęśliwiono i muszę się podzielić.
Gdy byłem dzieckiem, mama wpajała we mnie twardo zasadę: siedź grzecznie w kątku, znajdą cię i pochwalą. No to siedziałem. Pierwszy raz odnotowałem ze zdziwieniem, że muszę chyba źle siedzieć – bo nie ośmieliłbym się poddać słów rodzicielki w wątpliwość – gdy tą metodą straciłem szansę na plakat Majki Jeżowskiej. Od tego czasu minęły trzy dekady, a ja nadal się uczę, często na błędach. Najchętniej na cudzych. Jednak uwagi poniżej to samo gęste, zastosujcie się do wszystkich i $ukce$ jest gwarantowany!
Guru
Cały ten wpis wziął się stąd, że pewien guru marketingu zamieścił na swojej stronie ofertę: zasubskrybuj njusleter, a dana Ci będzie darmowa książka pod tytułem Pitu-Pitu 101. Zasubskrybowałem, bo książka mnie zaciekawiła. Przeczytałem w ciągu dwóch godzin, bo była krótka. Następnie wydałem własny piniondz, niewielki, na nabycie wersji pełnej na Amazągu. Po czym otrzymałem od guru pierwszego maila, gdzie zachęcał do dołączenia do swojego kursu online.
Mniej więcej od początku maja mam kryzys. Zaczął się niby niewinnie, potem sobie rósł powoli, potem troszkę bardziej, jeszcze troszkę… aż 1.5 tygodnia temu kielich się przelał.
Uciekam w pisanie, w komputery (fakt, że Apple „poprawiło” klawiatury w laptopach tak świetnie, że jutro zwracam czwarty i wymieniam go na laptopa z W… wi… wwwwwwindows wbrew pozorom pomaga, bo mam co robić), trochę w czytanie, ale niewiele. Są takie okresy, kiedy czytam znowu i znowu starą Chmielewską, Marian Keyes, Calvina & Hobbesa. Są takie, kiedy nie czytam nic, nawet Facebook i obrazki z brodatymi Wikingami to za wiele.
Tak naprawdę trzeba było się tym kryzysem zająć wcześniej, ale jego częścią są zmagania z tutejszym ZUSem. Obawiałem się, że jeśli mi się pogorszy po wydaniu przez ZUS decyzji nie takiej, jakiej się spodziewaliśmy, będzie to wyglądać na zbyt „wygodne”. Tyle, że właśnie ta decyzja i jej pokłosie to coś jakby spis moich triggerów. Tym sposobem w zeszły piątek popsułem się już ostatecznie i teraz zamiast spokojnego przyglądania się sprawom jeździmy na ostry dyżur z podziwu godną nieregularnością.
Nie jest tak, że przez te miesiące nic się nie wydarzyło, skądże. Pierwsza książka na ukończeniu, okładkę mam, czcionkę mam, ostatnie poprawki muszę wprowadzić do końca grudnia i raczej tyle czasu mi wystarczy nawet jeśli będę spędzać dużo czasu na ostrych dyżurach. Różne rzeczy promocyjne planuję od stycznia, jeśli w styczniu będzie nadal syf i malaria, przesunę premierę. Miło jest mieć taką możliwość. Druga książka jakoś tam idzie, nie silę się na wybitność, piszę coś tam, bo eskapizm.
W telewizji oglądam dużo ciekawych rzeczy, na przykład to:
Trwam jakoś w trybie przetrwaniowym. Wszystko poszło w kąt. Strategia soszjal medjowa – w kąt. Sprzątanie – w kąt. (Nie dosłownie.) Soundtrack do książki miał powstawać, ale nie powstaje i co nam pan zrobi. Research miał się robić, ale się nie robi, bo to są rzeczy, które muszę czytać dokładnie. Ćwiczenia na siłowni zarzucone, jeśli mam jakąś odrobinę energii usiłuję nadganiać maile, czasami muszę wychodzić z domu (na ogół, jak w 2016, celem oglądania różnych lekarzy).
Ta notka nie ma żadnego celu. Nie proszę o tulanie, pocieszanie, nawet o serotoninę (przy okazji próbowania zoloftu dowiedzieliśmy się, że ja NIE mam problemów z serotoniną, raczej z dopaminą i tym długim na N). Nie trzeba mi niczego nowego, wprost przeciwnie. Chowam się w znanych miejscach, słucham znanej muzyki, oglądam to, co powyżej w różnych wariacjach, przeglądam własne zdjęcia. Co jakiś czas Bjørn Larssen udziela wywiadu lub pisze gościnne artykuły, to, że napisanie artykułu na 1.5 strony zajmuje mi 10 dni jest w sumie mało ważne. Myślałem, że priorytetem na 2018 będzie moja kariera pisarska. Okazuje się, że jest nim przetrwanie do 2019.
Aktualnie nie piszę, ponieważ mój Macbook zaczł pisaać ootak, więc jst ww naprwie. Chromebook nie nadaje się do pracy nad książką (w zasadzie do mało czego się nadaje). Tak więc mam czas na czytanie i uaktualnianie blogów. Dzisiaj będzie o tym, jak do tej pory wyglądał mój proces twórczy.
Pierwszy draft, wtedy pod tytułem Liquid fire, solid ice powstał między 1 a 14 stycznia 2017 roku. Wylałem z siebie historię. Drugi zajął mi trzy miesiące i wtedy zacząłem wiedzieć, co muszę sprawdzić w ramach researchu, żeby nie wyjść na Ziemkiewicza. Rozesłałem go też do beta-czytelników. Prawie cały feedback okazał się ogromnie pomocny.
Trzeci draft zajął mi około pół roku, po czym wysłałem go do korekty do mojej magicznej redaktorki. Owa zasugerowała kilka drobnych poprawek, jak na przykład przepisanie całości od zera z zupełnie inną strukturą. To było ponad rok temu… Bazowałem jeszcze wtedy na przeczytanej wielokrotnie poradzie, by napisać pierwszy dla siebie, drugi dla beta-czytelników, a trzeci do publikacji. Czyli w sumie trzy. Nie wiedziałem, że to metafora.
Do napisania tej notki zainspirował mnie Adam – czytelnik, który zwrócił mi uwagę na coś ciekawego. Być może wielu z Was ta informacja wyda się przerażająca lub zgoła obraźliwa, ale Matka Natura doskonale sobie poradzi bez ludzkości.
Matka Natura, dalej Mama, nie posiada moralności.
Urocze, puchate zwierzątka, na przykład tygrysy żywią się surowym mięsem – w tym ludzkim, jeśli jakieś się nawinie. Nie jest tak, że się nie odwdzięczamy. Dowodzą tego zdjęcia, na których rozmaite celebłoto chwali się np. zastrzelonym słoniem, żyrafą, niedźwiedziem. Odważni ci łowcy chowają się bardzo daleko, po trzydziestu próbach wykorzystania laserowego celownika mordują zwierzę, w tym ginące gatunki. Mama pozwala tygrysom na spożywanie antylop dlatego, że tygrysy muszą coś jeść. W zamian za to antylopy biegają bardzo szybko. Ptaki spożywają dżdżownice. I tak dalej. Mordercy-celebłoto zabijają zwierzęta wyłącznie celem zrobienia sobie selficzka. Odmawiam uwierzenia, że szczenięta Trumpa po zastrzeleniu słonia spożywają go ze smakiem, ciesząc się z uniknięcia śmierci głodowej.
Nie jestem weganinem. Mięso bardzo lubię, a w skóry się ubieram, czego dowodem chociażby zdjęcie z bannera. Ale nigdy nie zabiłem zwierzęcia dla zabawy. Komary i pająki morduję bezlitośnie, ale nie po to, żeby sobie potem robić z nimi selfie (chociaż selfie z trupem komara mogłoby wzbudzić zainteresowanie w pewnych kręgach). Ani komary, ani pająki plączące mi się po suficie nie są gatunkami zagrożonymi. Nie są? Bredzę. Wszystkie gatunki są zagrożone dzięki naszej ożywionej działalności zmierzającej ku własnej zagładzie.
