Posiadam w domu dwa lustra. W jednym z nich wyglądam na ogół jak idźstąd. W drugim wyglądam o wiele lepiej. Oczywiście obie te rzeczy są subiektywne, czasami nawet w tym „gorszym” wyglądam znośnie, w drugim jak bóg w średnim wieku, czasami w obu źle, tylko w jednym gorzej. Teraz clue programu: oba lustra znajdują się w tym samym pomieszczeniu (łazience), na tej samej wysokości, różnią się tym, że żarówka jest nieco bliżej jednego z nich. Jeśli spojrzę na lustro nad umywalką i poczuję niesmak, często wystarcza się odwrócić i spojrzeć w to drugie.

Tak samo jest z ludźmi. Lis P. napisała tak:

Dopiero niedawno dotarło do mnie jednak, że gdybym chciała o tym opowiadać, to wielu ludzi uznałoby, że najzwyczajniej w świecie epatuję obrzydlistwem i powinnam z moimi myślami siedzieć w ciemnym kącie.

Czyli w sumie tak jak ja, a możliwe, że każdy/każda/każde z nas.

Czytaj dalej

Blog nazywa się jak się nazywa, chociaż jak zwykle rozważam pewną transformację. (Nie, nie będzie tylko o literkach…)

Przeprowadziłem się do Amsterdamu mając 28 lat, 11 miesięcy, 51 tygodni i jeden dzień. Pomijam miłości, które już w tym czasie (lub zgoła przedtem) istniały, bo notka miałaby milion dwieście znaków i zawiesiła mi serwer.

1. Amsterdam

Owszem, przeszła mi miłość do Amsterdamu, ale na początku kochałem wszystko. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie wpłynęły na moje uczucia był widok mężczyzny ubranego w zasłonę, a potem kobiety ubranej w skórzane pokrycie z kanapy. Żadna z tych osób nie wyglądała, jakby nie dysponowała niczym innym, tak im było dobrze. Piorun miłości strzelił we mnie natychmiast. Było to, jak sama nazwa wskazuje, 10-11 lat temu. Sprawy zaczęły się zmieniać jakieś 3 lata temu, kiedy zatłoczenie osiągnęło poziom krytyczny, po czym rosło (i rośnie) nadal. W tej chwili Amsterdam jest dla mnie miejscem, które ma wiele zalet, głównie politycznych, ale z większości nie tyle nawet nie korzystam, co unikam. Prawie przestałem jeździć na rowerze, bo nie czuję się bezpiecznie w centrum, a celem dojechania gdziekolwiek muszę rzecz jasna przejechać przez centrum. Nawet w najdziwniejszych porach, typu niedziela o 17 lub środa o 13 ulice są pełne ludzi, którzy bardzo często są – co tu kryć – nawaleni różnymi rzeczami. Nie wiem, ile razu tylko dzięki dzikim manewrom uniknąłem wjechania w grupkę osób, które nagle poczuły potrzebę zatrzymania się pośrodku ulicy celem pokazywania czegoś palcem.

Ludzi ubranych w zasłony, kanapy, squattersów, młodych artystów bez patronatu nie stać już na mieszkanie w Amsterdamie. W galeriach na ogół wiszą obrazy typu „wymiot rozmazany po płótnie, €12,000”. Aktem ogromnie symbolicznym stało się dla mnie wyburzenie przepięknego squatu na ulicy Spui. Bo to jedna z głównych ulic, ze squatu nie ma żadnych przychodów, w tym miejscu da się wybudować ładny… nie wiem jeszcze co, obstawiam hotel. To, że młodzi zbuntowani obrażą się i nie przyjadą stanowi wyłącznie pozytyw, bo tu naprawdę jest za dużo turystów. Tak ze trzy razy za dużo. Jak na rynku pracy parę lat temu, jak ci się nie podoba, dziesięcioro innych czeka. Miłość jest na etapie, kiedy przed separacją powstrzymują nas tylko finanse, gentryfikacja rządzi. Wydaje mi się, że za jakieś dziesięć lat boom może się skończyć, ale będę mieć wtedy 50 lat i wcale nie chce mi się czekać. Jak kiedyś w Polsce na zmiany.

Czytaj dalej