Czas na najnowszy odcinek cyklu „Łojezu jakie emo”. Dziś emo prezentuje Katarzyna Kolenda-Zaleska.

Upłynęło już sporo czasu od wyznania pani Marii Czubaszek o dokonanych przez nią dwóch aborcjach, ale ta sprawa wciąż nie daje mi spokoju.

MUJBORZE — czy to syndrom pocudzoaborcyjny?!

Na początek dwa zastrzeżenia. Marię Czubaszek bardzo lubię za jej dowcip, błyskotliwą inteligencję i niezależność. I po drugie – nie zamierzam osądzać niczyich wyborów.

No i nie jestem rasistką, bo mam beżowych przyjaciół!

Ale coś mnie w tej sprawie uwiera. Łatwość, z jaką opowiada się o najintymniejszych sprawach, i nonszalancja, z jaką się o nich mówi. Dziś szokujące wyznania są na porządku dziennym. W mediach roztrząsa się najbardziej prywatne sprawy, aby w ten sposób zyskać popularność, bo właśnie wchodzi nowy film, wychodzi nowa książka. W końcu nieważne, jak mówią, byle po nazwisku.

O tak, jestem przekonany, że 72-letnia Maria Czubaszek, autorka mnóstwa felietonów, słuchowisk, sztuk teatralnych, piosenek postanowiła dokonać 40 lat temu aborcji, w przewidywaniu, że w 2011 roku wyjdzie jej książka z Arturem Andrusem i będzie można ją promować za pomocą roztrząsania prywatnej aborcji.

[…] Maria Czubaszek nie tylko ujawniła fragment swojego intymnego życiorysu, ale też jak nikt nigdy dotychczas zbanalizowała aborcję, wpisując ją nie w krąg dylematów moralnych, ale tabloidowych wyznań.

Gówno prawda, pani Kasiu.

Tu żadne tabu nie zostało złamane – jak natychmiast napisały panie z Feminoteki.

NATYCHMIAST — zamiast czekać, jak pani Kasia, kilka tygodni. Takie są właśnie feminazistki!11!!

Jeśli coś zostało przekroczone, to raczej granica dobrego smaku w epatowaniu własną prywatnością. Czy nie ma już żadnej tajemnicy, którą chciałoby się zachować dla siebie? Wszystko jest na sprzedaż?

Tak jest! Zła celebrytka dokonuje aborcji i zaraz po 40 latach biegnie do mediów nadawać na cały kraj o tym, jaka jest dumna z pustki swego łona stworzonego wszak do bycia Matką Polką!

W Polsce toczy się debata o tym, od którego momentu można mówić o człowieku i czy nie zezwolić na przerywanie ciąży w jej pierwszych tygodniach. W debacie uczestniczą i politycy, od których zależy stanowione prawo, i Kościół, który uznaje, że życie zaczyna się w chwili poczęcia.

Czyli osoby o wiele bardziej uprawnione do rozmowy o ciąży, życiu napoczętym i byciu matką, niż jakieś tam kobiety, w szczególności Maria Czubaszek.

Uczestniczą organizacje społeczne, zwolennicy i przeciwnicy aborcji na żądanie czy aborcji w ogóle. Debata jest czasami dramatyczna, padają argumenty wzajemnie się wykluczające. Ale jest to debata poważna, uwzględniająca wrażliwość jej uczestników.

Aha, na przykład wtedy, kiedy wiesza się billboardy ze zdjęciami zakrwawionych płodów zestawionych z masakrami w Afryce i twarzą Hitlera. To uwzględnia, jak rozumiem, wrażliwość uczestników z kręgów politycznych i kościelnych.

I nawet ci, którzy są zwolennikami liberalizacji prawa aborcyjnego w Polsce, podkreślają, że aborcja to ostateczność, zło, które odbije się na psychice kobiety.

Gówno prawda, pani Kasiu. Po prostu pani i pani podobni macie potrzebę zamiatania pewnych rzeczy pod dywan. Rozumiem to bardzo dobrze, bo mam ciotkę zupełnie do pani podobną. Nie zawsze aborcja to zło, nie zawsze odbija się na psychice kobiety, nie zawsze to ostateczność — wszak zawsze można urodzić i zostawić dziecko w piwnicy. To, pani Kasiu, jest ostateczność i temu, że taka ostateczność ma miejsce winni są „uczestnicy debaty”.

Ksiądz Adam Boniecki opowiadał mi kiedyś, że był świadkiem dramatycznych wyznań wielu starszych kobiet, które latami tłumiły w sobie poczucie winy i latami nie były w stanie uwolnić się od koszmaru wspomnień o aborcji. Nawet jeśli nie wszystkich kobiet dotyka syndrom poaborcyjny, to wiele zmaga się z nim latami.

I co za szkoda, że Marii Czubaszek nie dotknął syndrom i nie zmagała się z nim latami, prawdaż? O ile lepiej czułaby się wtedy pani Kasia, osoba najbardziej zainteresowana i dotknięta stanem łona pani Marii.

Trudno ocenić, jaki efekt przyniesie publiczne wyznanie Marii Czubaszek. Czy będzie dewastujące dla psychiki wielu kobiet, czy wręcz przeciwnie – zbuduje opór wobec łatwości podchodzenia do usunięcia niechcianego płodu. Myślę, że wypowiedzi osób publicznych, autorytetów mają swoje znaczenie w chwili, gdy podejmuje się własne wybory moralne.

Mają, i właśnie dlatego cieszy mnie wypowiedź pani Czubaszek. Dzięki której być może jedna mniej dziewczyna porzuci noworodka w piwnicy. Pani Kasiu, czasami warto myśleć podczas pisania.

W kwestii przerywania ciąży potrzebna jest delikatność, powaga, a także minimum odpowiedzialności. Pani Maria Czubaszek aborcję potraktowała trochę jak wyrwanie zęba. I chyba najbardziej szokująca jest właśnie ta nonszalancja.

Szokująca dla pani Kolendy-Zaleskiej, rzecz jasna. Pani Kasia, zwana również społeczeństwem, domaga się minimum odpowiedzialności w kwestii NIELEGALNEGO PRZESTĘPSTWA jakim w Polsce jest przerywanie ciąży. Minimum, jak rozumiem, oznacza nieuprawianie seksu celem niezajścia — piszę to oczywiście złośliwie się natrząsając, ale przecież tylko taką poradę mają dla kobiet w niechcianej ciąży prawicowcy.

A pani Czubaszek, znana celebrytka z pierwszych stron wszelkich tabloidów, nie poprzestała wszak na opowieściach o aborcjach. Uważa również, że powinna mieć prawo do eutanazji, oraz że homoseksualiści powinni móc adoptować dzieci. To nie Czubaszek! To Szatanaszek! Apage! Niech ktoś tę złą kobietę zamknie gdzieś daleko, daleko, gdzie jej wrzaski nie zaćmią spokojnego snu społeczeństwa, chciałem powiedzieć — pani Kolendy-Zaleskiej, Kościoła i polityków, gdy będą prowadzić kolejną debatę o tym, jak bardzo należy zaostrzyć ustawę antyaborcyjną i jak bardzo niewłaściwe jest in vitro.

Zgodzę się z jednym zdaniem — „Maria Czubaszek aborcję potraktowała trochę jak wyrwanie zęba”. Wyrywanie zębów jest zabiegiem bolesnym, inwazyjnym i unikanym przez dentystów. Trudno jest odtworzyć stan poprzedni, jeśli ząb zostanie wyrwany. O wiele lepiej jest unikać tej konieczności za pomocą plombowania, leczenia kanałowego, czy budowania koronki na pozostałym fragmencie oryginalnego zęba. Niestety, w Polsce „uczestnicy debaty” nie wydają się być tego świadomi, wyrywania zakazując, dostęp do leczenia ograniczając, a na koniec cynicznie głosząc, że jak nie chcieliśmy, żeby nas zęby bolały, to było nie jeść.