Niedawno dokonałem odkrycia Ameryki w konserwach, które wstrząsnęło mym jestestwem, a mianowicie pojąłem, na czym właściwie polega różnica między życiem geja, a heteryka.
Najpierw tak naprawdę dokonałem pododkrycia. Odnotowałem mianowicie, iż 10 lat temu większość moich znajomych stanowiły osoby hetero, w parach i lu-lu-luzem, niektóre w związkach zalegalizowanych, a niektóre nie. Gejów wśród znajomych miałem dosłownie kilku, a lesbijki raptem dwie. I było mi z tym bardzo dobrze, spotykałem się z moimi heteroznajomymi, robiliśmy razem różne ciekawe rzeczy, wychodziliśmy do klubów, graliśmy w brydża i ogólnie było super.
I tak sobie mijały lata, aż nagle odkryłem, że proporcje dokładnie się odwróciły. Mam mnóstwo znajomych homoseksualistów i trochę heteroseksualistów. Homo są w parach i lu-lu-luzem, niektórzy w związkach zalegalizowanych, a niektórzy nie. Zaś heteroseksualiści, którzy pozostali w moim kręgu społecznym są albo ode mnie młodsi, albo są singlami, albo zdeterminowani, aby uniknąć tego wyznacznika dorosłości, który mi zwyczajnie nie grozi: posiadania dzieci.
Wychowany w heteroseksualnej rodzinie, w heteroseksualnym kraju, zindoktrynowany heteroseksualną telewizją całe życie, jak do tej pory, spędziłem w przekonaniu, że w młodości czas się bawić, a potem należy dorosnąć. Co konkretnie oznaczało 'dorośnięcie’ jakoś się nie zastanawiałem, czując, że samo przyjdzie i jak już będę dorosły, to poczuję, że o, proszę, dorosłem. W pewnym stopniu nawet poczułem — odkryłem pierwszy siwy włos w szacownym wieku lat 24, pojawiły się różne dziwne problemy zdrowotne, typu kontuzji kolana, których już nigdy się nie pozbędę, co w nader dobitny sposób uświadomiło mi moją śmiertelność… aż parę dni temu zrozumiałem wreszcie, że ja wcale nie muszę dorastać.
Dorastanie jest czymś, co robią ludzie, którzy mają dzieci. Widzę po swoim bracie, młodszym ode mnie zresztą o siedem lat — pracuje, po pracy wraca do domu, żona w ciąży, żadne z nich nie wpada na pomysły wypadów do klubów, radosnych pijatyk do rana, nie siedzi do drugiej w nocy dłubiąc remiks Annie Lennox. Mają zajęcia dorosłych ludzi, a w wolnej chwili ledwie zipią, bo zajęcia dorosłych ludzi są nieco wykańczające. Tymczasem ja pracuję sobie 4-5 dni w tygodniu (aktualnie 5, bo byłem chory cztery razy w ciągu dwóch miesięcy i trzeba to ponadrabiać), wieczorami zaś bywam, odwiedzam, kreuję, spożywam oraz tańczę, tańczę, tańczę korzystając z tego, że wreszcie mam chłopaka, który tańczyć potrafi i lubi.
Najpierw czułem się nieswojo z tym, że nie mam za bardzo o czym rozmawiać z moją koleżanką z biurka obok, której zakres tematów rozciąga się od wyboru żłobka, przez choroby wieku dziecięcego aż do imprezy urodzinowej jej córeczki. Potem zacząłem zauważać, żę kolejni moi znajomi „dorastają” w ten właśnie sposób. A potem zrozumiałem, że po pierwsze primo, zapewne nigdy w ten sposób nie dorosnę, a po drugie primo, że nie mam takiego obowiązku. Że rację ma Izabella Filipiak, gdy stwierdza: „Ze zdziwieniem słucham dyskusji na temat, czy geje i lesbijki powinni wychowywać dzieci. A chcą je mieć? Poważnie? To przepraszam, bo zawsze myślałam, że Bóg obdarzył człowieka homoseksualizmem po to, żeby człowiek mógł się naturalnie poświęcić studiom, lekturom, podróżom i tworzeniu rzeczy pięknych”.
Moje zdanie na temat adopcji przez pary homoseksualne jest znane szeroko, ale chętnie się powtórzę: jak najbardziej. Nieważne, jaka jest orientacja seksualna rodziców, ważne, czy dziecko kochają; każda para kochających się ludzi jest w stanie dać dziecku milion razy więcej, niż wychowawcy w domu dziecka. Osoby, które odmawiają parom homoseksualnym prawa do adopcji kierują się zwyczajną homofobią; nie tylko rzut kamieniem w pedała jest homofobią, jest nią każda różnica w traktowaniu osób homoseksualnych i heteroseksualnych wyłącznie ze względu na orientację. Przypominam też, że mieszkam w kraju, w którym gdybym chciał adoptować dziecko, to na przeszkodzie stałoby tylko to, że nie mam jeszcze paszportu. Mogę o takowy wystąpić, jeśli będzie mi się chciało, we wrześniu. (Pewnie mi się nie będzie chciało.) Ale…
…nie muszę. Nie mam rodziny, która dudniłaby mi za uszami, że czas już na dzieci. Nie cyka mi zegar biologiczny. Nie grozi mi ciąża niechciana. I nie mam nadmiaru uczuć rodzicielskich. Dzieci lubię, czemu nie, zwłaszcza małe, są fajne i w ogóle, ale wolę, kiedy to nie ja, tylko ktoś inny musi do nich wstawać w nocy, zmieniać pieluchy i tak dalej. Poza tym strasznie nie lubię dzieci w wieku 10-15, kiedy są pryszczate, bawią się w dręczenie zwierzątek, palą papierosy w toalecie i ogólnie są nie do zniesienia. A poza tym, to właśnie skończyłem nagrywać płytę, piszę książkę, nadrabiam zaległości w tańcu i bardzo mi z tym dobrze…
Mam wrażenie, że tą notką narażam się w zasadzie wszystkim. Połowa czytelników napisze mi, że ich najlepsi przyjaciele są homo, ale adopcja to nie, bo przecież to zboczeńcy i molestanci. Druga połowa, że jestem niedorosłym dzieciuchem, który nie rozumie, na czym polega prawdziwe życie. Trzecia połowa, że to wcale nieprawda, że po urodzeniu dziecka mówi się tylko o tym, bo przecież oni znają jedną osobę, która ma dziecko i ciągle znajduje czas na oglądanie „Klanu”. Czwarta połowa… i tak dalej.
A może ktoś się nie obrazi i zrozumie, co mam na myśli?
Autor: Ray
Po trzydziestce
Mój nowy blog nazywa się tak, jak się nazywa, z pewnego powodu, który za chwilę Wam wyłuszczę mimo Waszych cichych protestów.
OTURZ…
(Tak, zawsze tak piszę ten wyraz.)
…mam pewną teorię, a mianowicie taką, że miłość na całe życie daje się spotkać wyłącznie przed trzydziestką. (Chyba, że oczywiście ktoś na ten to przykład chował się w jaskini, w wieku lat 28 został z niej wypuszczony i 2 lata uczył się języka. Generalnie, jeśli przez 10 lat próbowaliśmy związków i się nam nie udało, to zapewne już się nie uda.)
Teoria, oparta na wieloletnich obserwacjach środowiska zarówno homo jak i heteroseksualistów (zdeklarowanych bi znam tylko dwoje i są oni w związku ze sobą nawzajem, więc niewiele się daje zaobserwować) jak do tej pory niestety sprawdza się jak w pysk strzelił, a przyszła mi do głowy podczas lektury jednego z fajniejszych niderlandzkich stripów (komiksów), „S1ngel”, w którym bohaterka mówi tak: „Chciałabym spotkać chłopaka. Tak między 31 a 34. Żeby był przystojny i się fajnie ubierał, ale nie był próżny. Inteligentny, oczytany, miły i koniecznie żeby lubił kuchnię japońską. Hmm… kiedyś chciałam tylko, żeby był sympatyczny…”
Kiedy mamy lat 20, zakochujemy się kompletnie bez hamulców, filtrów i myślenia. Bo on ma ładne oczy, ona ładne nogi, on tak inteligentnie wygląda gdy mówi o Kierkegaardzie, ona tak bosko opowiada o wyprawach w góry. On gra na gitarze. Ona na perkusji. I wystarczy. Nie myślimy o bagażu doświadczeń, bo go nie mamy; o nawykach też nie, bo na ogół mieszkamy u rodziców albo w akademiku i jedyne, o czym marzymy, to odrobina spokoju i żeby nikt nam nie zadawał głupich pytań typu „o której wrócisz” i „z kim ty się znowu zadajesz”.
Kiedy mamy lat 33, a za sobą trzy bolesne zerwania i jedne zaręczyny zakończone zgadnijcie czym, myślimy inaczej. Odkrywamy rozkosze życia w samotności, niekiedy przerywanego kolegą z suszi i winem (patrz notka moovki wspomniana powyżej), a niekiedy nie. Przywykamy do tego, że nikt nam nie zostawia zużytych skarpetek pod zlewem, nie wyjada nam nutelli, nie pyta z przekąsem „a gorszego szajsu nie było?” kiedy przynosimy do domu nową książkę Magdaleny Grocholi. I kiedy spotkamy kogoś, kto wydaje się być całkiem sympatyczny, nagle w głowie pojawia się caaaałe mnóstwo pytań i problemów.
Przede wszystkim: czy aby na pewno chcemy się w to pchać? Czy jesteśmy gotowi na mozolne dopasowywanie, ryzyko bycia skrzywdzonymi, zastanawianie się, czy już można powiedzieć „kocham cię” i nie odstraszyć drugiej osoby? Czy to na pewno ten, dla którego warto zrezygnować z opcji? Czy w ogóle jesteśmy gotowi zrezygnować z opcji?
Po drugie: czy aby tego szukaliśmy? Przecież on ma 35 lat, a nie 31-34; ubiera się fajnie, ale chyba się za długo przegląda w lustrze; a co najgorsze, jest złego zdania o japońskiej kuchni i w zasadzie to woli pizzę. PIZZĘ?! Czy ten barbarzyńca aby na pewno posiada chociażby ze dwa kubki smakowe?
Po trzecie: czy aby na pewno można mu ufać? Facet-singiel po trzydziestce, którego najdłuższy związek trwał cztery lata? A bo ja wiem co o tym myśleć, droga Kasiu? (Pomijamy tu oczywiście, że nasz własny najdłuższy związek trwał trzy lata, bo to w ogóle nie ma nic wspólnego z rozmową.) Może on jakiś niepoważny? Ale z drugiej strony zawsze lubiłyśmy starszych, mamy same trzydziechę na karku i ciężko będzie nam znaleźć tego Tarzana, co do tej pory chował się w puszczy, a teraz nagle w wieku lat 34 wyhycnął zza baobabu i zakochał się w nas od pierwszego wejrzenia, jednocześnie prezentując świetne maniery, doskonały gust odzieżowy oraz fantastyczne obeznanie w japońskich knajpach na terenie zamieszkiwanego przez nas miasta.
No i tak przepuszczając każdego kolejnego kandydata na absztyfikanta przez powyższą maszynkę do mięsa odkrywamy ze smutkiem, że nie. Że nie pasuje. Że nie ufamy. Że nie jesteśmy gotowi. Albo też próbujemy, ale po 6-12 miesiącach kandydat wpienia nas tak bardzo, że prędzej bylibyśmy gotowi resztę życia spędzić w zakonie, niż dziesięć minut w towarzystwie ćwoka, który nie wie, kto to jest Gregg Araki. Sorry, ale.
No i takie właśnie zachowania obserwowałem wśród krewnych i znajomych królika, niekiedy zaś wśród siebie samego, aż wziąłem i zakochałem się jak ostatni siedemnastolatek, przy czym najzabawniejsze jest to, że ja zacząłem późno i w wieku lat 17 nie zakochiwałem się, tylko siedziałem w domu i pisałem programy w Turbo Pascalu… i moja własna teoria przestała mi się podobać. Bo z jednej strony kompletnie mi się wyłączyło zastanawianie czy warto zaufać, czy chcemy się pchać i czy aby do siebie pasujemy, ponieważ miłość mnie oślepia, ogłusza i pcha, zupełnie nie zwracając uwagi na pierdoły i bagaż. Z drugiej zaś strony mały głosik w większej główce powtarza z uporem, że zobaczymy, jak długo to potrwa. I co ja mam o tym myśleć, droga Kasiu? Jakieś porady od osób doświadczonych?
Singielka usadzona
Na froncie gazeta.pl pojawił się link do notki niejakiej moovki, która ośmieliła się napisać, że jest sobie singielką, czasami ją ten stan męczy, wtedy zaś zastanawia się, co by było, gdyby nią nie była. Całość zilustrowała obrazkami z reklam, gdzie kobiety zajmują się kuchen, kredyten und kinderen. W ciągu kilkunastu godzin pod blogiem pojawiło się kilkadziesiąt komentarzy w stylu tego autorstwa maxa:
jak ktos juz tu zauwazyl, nie bardzo wiadomo o co chodzi. skoro jestes zadowolona z siebie singielka to po co ta ironia?
W notce nie pada nigdzie stwierdzenie, że moovka jest zadowolona, ba, pisze ona zgoła, że bycie singielką czasami ją męczy.
ironia zreszta nie trafiona, bo jedyne co wynika z tego tekstu to to ze niewiele potrafisz, niewiele masz, niewiele osiagnelas bo nie potrafisz sie skoncentrowac na jednej rzeczy
Posiadanie męża jako miernik osiągnięć życiowych?
i nawet nie bardzo masz ambicje zeby cokolwiek osiagac
wystarczajaco satysfakcjonujace dla ciebie jest to ze mozesz zjesc suszi od kolegi, pochleptac wina i zakonczyc aktem seksualnym. Szczerze mowiac, to niewielkie osiagniecia i choc moze wydaje Ci sie inaczej, wiele mezatek zajada suszi rozmawia ze swoimi partnerami i nawet, o zgrozo, pieprzy sie z regularnoscia w zupelnosci satysfakcjonujaca.
Faktycznie, to jest dla mnie powód aby natychmiast zostać mężatką.
f_p:
tekst jest podejrzany i mało przekonujący jak dla mnie , autentycznie zadowolony z singielstwa singiel nie potrzebuje takich racjonalizacji,masowania ego, pokazywania jak mu jest dobrze w zestawieniu z małżeństwem gdzie na pewno jest zle
Tak jest! Single piszący blogi mają obowiązek unikać tematu bycia singlem i pisać wyłącznie o tym, jak potwornie cierpią na skutek niebycia małżonkami. Jeżeli nie cierpią, to są podejrzani i mało przekonujący.
krótko mówiąc: jest mi dobrze, jestem szczesliwy w stanie jakim jestem kropka
Wie f_p co, blog f_p to musi być potwornie nudny, ale przynajmniej notki krótkie.
basic.woman222 (skąd ta potrzeba chwalenia się nawet w nickach tym, że nie ma się czym chwalić?)
No cóz, byc może gdybys kogoś miała (na stałe, a nie tylko wpada-bzyka), nie byłabyś taka zgorzkniała i żyłabyś, zamiast klepac bzdury na blogu? Who knows…
A może byłaby potwornie zgorzkniała i pisała bloga o tym, jak mąż jej nie rozumie, a dzieci zamęczają? Nawiasem mówiąc, z notki zgorzknienie ani trochę nie przebija, z komentarzy zaś, hmmm.
Hę. Dlaczego tzw 'singielki’ męczą cały świat opowieściami i historiami jak to im dobrze i super w porównaniu z mężatkami co już tylko gary i pieluchy i se do londynu nie pojadą? Jakieś płaskie podejście do rzeczywistości. Ja jako szczęsliwa mężonka siedze sobie z małżem przed tv, klikamy se kanały, filmy se oglądamy i jest nam zajefajosko nad spaghetti, które właśnie razem(!) zrobiliśmy, ponieważ uwielbiamy razem gotować i dłubać coś w kuchni właśnie we dwójkę.
Dlaczego tzw. 'mężatki’ męczą cały świat opowieściami i historiami jak to im dobrze i super w porównaniu z singielkami co już tylko suszi i Londyn i se z mężem TV nie pooglądają?
ona.jakich.wiele (znaczy się, normalna, a nie jakieś sing-tfu-spluw-ka):
jestes zwykla dzi . wka, ktora robi to z KOLEGA. Gratuluje kregoslupa moralnego. Seks mozna uprawiac z kims kogo sie kocha, mezem albo chlopakiem, nigdy z kolega. Ale do twojej wyfiokowanej glowki nie dotrze, szkoda slow.
ona.jakich.wiele jest za to papieżycą, powołaną specjalnie do oceniania kręgosłupów moralnych i tworzenia list osób, z którymi wolno uprawiać seks.
Gość bez nicka w ogóle:
a najważniejsze w tym wszystkim to to sushi…ryba z ryżem. wielkie mi żarcie.
jak ktoś nie ma fantazji do bycia żoną/mężem, to i bycie starą panną, ooo pardon – singielka/singllem mu nie wyjdzie.
No, i pewnie piją do tego szampana (siuśki jakieś żółte, wielki mi napój), leżą na skórzanej kanapie (ze skór zdechłych zwierząt, pewnie padły na jakieś schorzenia), oglądają film na TV plazmowym 50 cali (też coś, sąsiada stodoła się paliła ostatnio i ogień buchał na pięć tysięcy cali)… Zero fantazji, nawet męża nie ma.
Gość ja (ale nie ja, tylko on):
Większość tzw singielek i feministek, to nie singieliki i feministki z wyboru tylko z przeznaczenia(najczęściej nieatrakcyjne). Obie grupy w identyczny sposób podchodzą do pewnej sprawy, tzn usilnie wszystkim wmawiają, jakie są szczęśliwe bez facetów. Szkopuł w tym, że gdyby jedną bądź drugą zainteresował się jakiś inteligenty przystojniaczek, to w mig zmieniłyby swoje przekonania…
Tak sobie tłumacz swoją samotność, inteligenty singieliku, one są gópie po prostu i nie widzą, żeś Ty taki inteligenty, że wiesz wszystko o feminizmie, singlowaniu, a przede wszystkim o ortografii.
Czytając powyższe komentarze nagle zrozumiałem, dlaczego PiS z przyległościami tak strasznie potrzebuje się upewnić, że pary homoseksualne nigdy ale to nigdy nie będą mogły wziąć ślubu, czy też zarejestrować swojego partnerstwa. To trochę jak z opowiadaniem o kanarku wśród wróbli, jakie czytałem w dzieciństwie. U nas w Polsce nie może być tak, żeby ktoś realizował się w innym scenariuszu niż jeden jedyny obowiązujący: mąż, żona, dzieci, kościół, praca, emerytura, wnuki, the end. Wszystko inne odpada z góry. Żadnych par homo. Żadnych singli. Homoseksualistom wolno jedynie pisać o tym, jak cierpią wskutek niebycia hetero. Singlom — o tym, jak potwornie brakuje im drugiej połowy. Wszystko inne jest podejrzane, nieprzekonujące, a minister Kwiatkowski usłużnie płaszczy się przed episkopatem zapewniając, że ależ skąd, żadnych małżeństw osób tej samej płci. U nas w Polsce tylko jeden rodzaj szczęścia jest dozwolony, i mimo, że poseł Hofman się martwi (czym się pan poseł martwi? niech mi pan poseł wytłumaczy, co takie martwiące?) to my, wróbelki, już zadbamy i odmieńców zadziobiemy jakby co. Nie będzie byle moovka suszi jadła na nasz, podatnika, koszt i się z naszych reklam natrząsała.
Z żalem stwierdzam, że jak na razie nie da się odgórnie wprowadzić zakazu uprawiania seksu i picia wina przez osoby niepozostające w związku małżeńskim. Ale nic straconego! Nadszedł ten moment, kiedy poseł Hofman i minister Kwiatkowski powinni założyć jakiś zespół do pracy nad tym jakże ważkim zagrożeniem dla cywilizacji białego, heteroseksualnego człowieka. Nie będzie singiel pluł nam w twarz (ryżem z sushi), a gej dzieci nam adoptował! Alleluja i do przodu!
O moich związkach
Czyli navaira obnaża się ekshibicjonistycznie i tłumaczy, dlaczego jest taki pyskaty i mądraliński na temat związków cudzych: otóż posiadł on mądrość wynikłą z doświadczenia.
Mój pierwszy związek trwał ponad dwa lata i w zasadzie nie liczyłbym go wcale, gdyby nie to, że trwał ponad dwa lata. Byłem młody, głupi i nie wiedziałem, co to miłość, ale za to wiedziałem, że jestem bardzo samotny. Z Funiem nie byłem samotny i to niestety była główna zaleta tego związku. Obaj byliśmy kompletnie niedoświadczeni seksualnie, co dało mi wiele materiału do sitcomu „Zenek i Józio” jaki kiedyś napiszę, ale niestety pozostawiło mnie też z wrażeniem, że seks jest nie tyle przeceniany, co w ogóle nieprzyjemny.
Związku drugiego w ogóle bym nie liczył, ponieważ jak wiadomo jestem zdania, że sześć miesięcy to nie związek, tylko randkowanie, ale okres ten doświadczył mnie tak boleśnie, że niechcący udowodniłem nieprawdziwość zasady Charlotte York. Zasada Charlotte York brzmi: na każdy miesiąc nieudanego związku przypada tydzień „żałoby” zanim uda Ci się przestać zadręczać, tęsknić i żywić uczucia wobec eksa. W moim przypadku zanim udało mi się przestać żywić uczucia minęło pięć lat. Charlotte, gówniana z ciebie terapeutka. Won ze sceny. Co do samego związku, jeśli potrzebowałem więcej dowodów, że homoseksualizm i religijna rodzina nie są najlepszym połączeniem na świecie, to po rozstaniu z X już ich nie potrzebowałem, a nawet miałem nadmiar, którym mógłbym obdzielić przyjaciół, znajomych i ich wielodzietne rodziny.
Związek trzeci trwał najdłużej, jak na razie, bo ponad 3 lata i większość tego okresu wspominam pozytywnie. Scipio i ja przyjaźnimy się nadal. Jest to możliwe z dwóch powodów. Po pierwsze primo, żaden z nas nie zranił, nie okłamał i nie zdradził tego drugiego, a po drugie primo, zrobiliśmy sobie po zerwaniu przerwę. A po tej przerwie spotkaliśmy się na herbatkę. A potem na piwo. A potem jakoś się tak okazało, że to, co mieliśmy wspólnego nadal mamy, a to, co nas różniło w zasadzie się nie liczy, bo nie jesteśmy już parą. Czyż to nie przyjemne?
Związek czwarty, z Wikingiem, trwał 18 miesięcy i w moim zamierzeniu miał być związkiem ostatnim. Niestety, za bardzo chciałem, żeby się udało. Gdyby nie to, zapewne trwałby 2 miesiące, po których zrobiłbym awanturę, obrzucił Wikinga przedmiotami, podpalił mu dywan i opluł koty. Zamiast tego jakże logicznego rozwiązania wciskałem samemu sobie, że zgadzanie się na wszystkie jego zachcianki nazywa się kompromisem, to, że on wszystko wie lepiej bierze się z jego chęci zrobienia mi jak najlepiej, a to, że niemal każde spotkanie z moimi przyjaciółmi lub rodziną kończy się kłótnią (zawsze na tematy niezwiązane i na ogół o pierdoły) jest przypadkiem. Niestety, pewnego dnia pisząc notkę na heteroblogaska zorientowałem się, że gdybym znalazł na forum post opisujący związek wypisz-wymaluj jak mój własny, wyśmiałbym autora lub autorkę niemiłosiernie. Po tym odkryciu już nie dało rady długo tłumaczyć samemu sobie, że to po prostu różnice kulturowe, a kompromisy (zawsze wyłącznie moje) to wyraz dojrzałości.
Osiem miesięcy po zerwaniu spędziłem na szlajaniu się po rynsztokach cieszeniu się urokami życia, zaliczyłem to i owo, poznałem życie od wielu innych stron niż do tej pory, po czym mi się znudziło. I w tym dokładnie momencie pojawił się w moim życiu jeden taki mały pyskaty DJ, z którym spędziłem tak coś koło 26 dni z ostatnich 30. (Tak, miesiąc temu to było.) Co z tego wyniknie, kochany pamiętniczku, dowiesz się z czasem.