Wczoraj przydarzyły mi się trzy rzeczy.

Najpierw nawinęła mi się powyższa szczęśliwa Momoła i odczułem nieoczekiwane polepszenie humoru. Od dłuższego czasu na Momołę nie lecę w sensie erotycznym, bo jest go trochę wszędzie za dużo i już się naoglądałem. Poza tym kojarzy mi się z ośmiolatkiem, a ośmiolatki nigdy nie będą w moim typie, choćby miały brodę do pasa, więc nie o to chodziło. Na to konkretne zdjęcie spoglądałem co jakiś czas, za każdym razem doznając polepszenia humoru, choć nie znałem kontekstu. Dopiero zajrzenie do całości posta na Instagramie rozjaśniło me mroki, mianowicie pierwsze zdjęcie przedstawia roześmianego Momołę tańczącego radośnie, podczas gdy pan w czarnej masce polewa go wodą, a ostatnie powód, dla którego było to konieczne.

Na tym jednym zdjęciu kontekstu i kontrastu z zamaskowanym panem nie ma, jest sama radość. Momoa wygląda, jakby rok 2020, wirusy, a nawet tweety Trumpa w ogóle go nie dotyczyły. Jest nieskończenie szczęśliwy, jak szczeniaczek, co się ubłocił, a potem wskoczył do rzeczki. Rzeczywistość była praktycznie taka, jak w przypadku pieska. Artysta okrutnie się upaprał przy kręceniu jakiegoś tam Mad Maxa XXVI, przetańcował w kierunku szlaucha z wodą i został uprany. Ta czysta radość jest zaraźliwa.

Dorośli ludzie się tak nie powinni zachowywać. Powinni poważnie roztrząsać ważne sprawy, intelektułalne; wrzucać na Bunia posty wyjaśniające, że maski są konspiracją Illuminatich, żeby wybić patriotów amerykańskich; kłócić się z autorami postów, lub kłócić się z kłócącymi się; metodycznie i w milczeniu opróżniać flachę, paląc papierosa za papierosem, gapiąc się ponuro na tytuł REKORDOWA LICZBA OFIAR ŚMIERTELNYCH. Jak to się można tak cieszyć z tego, że się upaprało błotem, a potem umyło wodą z węża, kiedy Boris Johnson nadał bratu szlachectwo czy inny medal honoru, a Betsy DeVos wysyła dzieci do szkół mówiąc, że aż tak dużo ich nie umrze? Czego się tak cieszy? W ogóle nie czyta gazet? Nie wie, że ma obowiązek być bez przerwy na skraju załamania nerwowego?

Czytaj dalej

Ciągle próbuję przetworzyć informację, że w nocy mogłem umrzeć. Tej nocy, ostatniej. Notkę dedykuję Kubie z Białołęki, zapadł mi w pamięć miesiące temu wyznaniem, że łamie kwarantannę, bo „nie może wysiedzieć w domu” akurat wtedy, kiedy moja Mama przygotowywała się do operacji ratującą życie i wejścia do grupy najwyższego ryzyka.

Jak wspominałem, miałem 26 maja operację. Nie poszła tak do końca dobrze. Przez tydzień bolało, cóż, operacje są bolesne, tylko martwiło mnie nieco, że ten ból się nie zmniejsza. W skali 0 do 10 było tak gdzieś może 6. Po czym poszliśmy na wizytę kontrolną u ponownie otwartego dentysty. Niczego mi w gabinecie nie zrobiono, rzecz jasna, problem w tym, że poszliśmy, nawet jeśli powoli. Potem Jos ruszył do pracy, a mnie zaczęło BOLEĆ.

Zeżarłem paracetamol. Potem tramal. Potem powtórzyłem. Bolało być może, acz niekoniecznie, ciut mniej. Kiedy Jos wrócił z pracy pochwaliłem się nowym osiągnięciem oraz odkryciem, że kiedy leżę w niektórych pozycjach, nie boli. Tak więc poszedłem spać mając do dyspozycji dwie pozycje, obie całkiem wygodne, acz raczej sprecyzowane. O 4:45 w nocy obudziłem się czując się nadzwyczaj dziwnie, udałem się więc do łazienki, gdzie odkryłem, że mam 38.4, w międzyczasie o mało nie mdlejąc z bólu. Obijając się o ściany wróciłem do łóżka i nie budziłem Josa przez pół godziny, ponieważ męczyła mnie tylko jedna myśl. PRAWIE skończyłem drugą książkę. Jos nie umie obsługiwać Scrivenera, mojego laptopa w ogóle mało kto obsłuży, ponieważ jestem bardzo zdolnym człowiekiem w temacie uzdatniania komputerów. Po 14 miesiącach pracy nie pozwolę, żeby poszła na marne. W końcu uznałem, że skoro ledwie mogę przejść osiem metrów z łazienki do łóżka, niczego nie wyeksportuję ze Scrivenera i z westchnieniem obudziłem biednego Josa, który zadzwonił na pogotowie.

Pogotowie kazało zeżreć więcej paracetamolu i o dziewiątej, kiedy otworzy się oddział, zadzwonić na urologię (bardziej szczegółowo nie będzie). Zeżarłem i po dwóch godzinach nawet znowu zasnąłem. Wstawszy poczułem się lepiej, plik wyeksportowałem, wysłałem go do redaktorki i dwóch znajomych pisarek, informując, że jest bardzo niefajnie, bo do tego czasu zrobiło się 38.7. Pani urolożka wymówiła czarowne słowa:

– To prawie na pewno nie jest szok septyczny, ale za ile minut może pan tu być?

Czytaj dalej