Moje życie zaczęło się po trzydziestce.

Okres 26-28 to były dwa lata z depresją. Nie wspominam tego okresu nadzwyczaj dobrze i na tym poprzestańmy. Kiedy miałem lat 29, wyszedłem z depresji, ale za to spędziłem rok na obsesyjnym myśleniu, że niedługo osiągnę 30 i będę wtedy stary i obleśny. (Wzięło mi się to z jedynego odcinka Queer As Folk, który obejrzałem, a w którym bohater narzekał, że gej po trzydziestce jest praktycznie martwy i jego życie się kończy. Bohater, poza tym, był antypatycznym, obleśnym typem i naprawdę nie rozumiem, czemu jego słowa aż tak zapadły mi w pamięć.)

Ujmijmy to delikatnie — bohater nie miał racji.

Moje życie tak naprawdę powoli zaczęło się rozkręcać po trzydziestce. Zacząłem budować znajomości i przyjaźnie w Amsterdamie — to prawda, że odbudowywanie struktury społecznej w nowym kraju trwa około pięciu lat, chociażby dlatego, że naprawdę bliskiej przyjaźni nie da się zbudować w ciągu kilku miesięcy. Kupiłem mieszkanie. Zacząłem prowadzić nieco bardziej ożywione życie nocne, dokonawszy odkrycia Ameryki w konserwach iż życie nocne w Amsterdamie wygląda nieco inaczej niż w Warszawie, wliczając w to podróże autobusem nocnym zastąpione podróżami na rowerze lub przyjemnymi spacerami, oraz osoby, które można napotkać podczas prowadzenia życia nocnego. Odkryłem również, że najwyraźniej nie jestem jeszcze aż tak stary i obleśny, jak sugerowałyby słowa pana z QAF. (Pewną wskazówką były gromady facetów, potykających się o własne nogi i wyznających mi gorące, acz nieodwzajemnione, uczucia.)

Po trzydziestce udało mi się również zakończyć psychoterapię, dzięki której z mojego życia zniknęła cała masa ograniczeń, mieszkających wyłącznie w mojej głowie. Okazało się, że wrażenie, że jestem nieśmiały było mylne. Podobnie było z odczuciem, że marokańscy chłopcy na ulicach wiedzą, że jestem gejem — przy czym to uczucie nie zniknęło, tylko raczej zostało dopełnione dodatkiem „ale nawet jeśli, to co z tego?” Ogólnie rzecz biorąc, przestałem się bać różnych rzeczy, wliczając w to obawę przed samotnością, ponieważ przez osiem miesięcy używałem sobie samotności, chociaż lepszym słowem będzie zapewne „singielstwa” i szalenie mi się to podobało.

Kiedy poznałem Wikinga, bardzo chciałem się ustatkować, Wiking zaś, wraz ze swoim poukładanym życiem wydał mi się do tego doskonałym kandydatem. Nie przyszło mi do głowy, że jeśli ktoś ma aż TAK poukładane życie w samotności, to być może nie pozostało już w nim miejsca na drugą osobę. Kiedy Wiking zaczął dociskać mnie kolanem w jednej jedynej szufladce, w której zostało mu troszkę przestrzeni między zakurzonymi portretami rodzinnymi a zestawem srebrnych sztućców, nie pozostało mi nic innego niż uznać, że związek to piękna rzecz, ale jednak nie za każdą cenę, a kompromis powinien polegać na tym, że ustępują obie strony, a nie tylko ja.

Kiedy poznałem DJa, po pierwsze w ogóle się nie spodziewałem, że zobaczymy się więcej niż raz. Po drugie, w zasadzie to już dojrzałem do tego, żeby znaleźć kogoś na dłużej, ale nie bardzo wiedziałem, jak się do tego zabrać i w zasadzie to planowałem najpierw zrobić kilka miesięcy przerwy. A po trzecie, jak wspomniałem, bardzo przyjemnie mi się singlowało, z wyjątkiem chwil — które oczywiście się pojawiały, bo nie jestem zrobiony z drewna — kiedy brakowało mi zwyczajnie kogoś, do kogo mógłbym się przytulić, obejrzeć razem wieczorem nudny film, a potem usnąć na kanapie w jego ramionach. A teraz powoli dobiegamy do trzech miesięcy, ja również powoli zaczynam dopuszczać do siebie myśl, że to może być coś więcej, niż przelotny romans i ogólnie jest ciekawie.

DJ wprowadził w moje życie mnóstwo chaosu, ekscytacji, nieporządku i zabawy. W odróżnieniu od Wikinga, który wszystko miał zaplanowane ze szczegółami i należał do ludzi, którzy pewnych rzeczy nie robią, bo uważają, że nie powinni (zupełnie jak ja dwa lata temu), DJ za planowaniem nie przepada, robi wszystko, co mu strzeli do głowy, niczego się nie boi, niczym nie przejmuje i ogólnie rzecz biorąc jest człowiekiem, który w ograniczenia nie wierzy. W związku z tym potrafi czasami być męczący, ale raczej w związku z przedawkowaniem doskonałej zabawy niż z własnymi kompleksami lub niechęcią do czegokolwiek innego niż tylko działania powszechnie aprobowane. Ja zaś czasami mam wrażenie, że budzę się po trzech godzinach snu na pędzącym rollercoasterze, czasami zaś, że muszę go potwornie nudzić — niemniej jednak jeśli tak jest, to DJ doskonale to ukrywa, a mi nie przeszkadza to cieszyć się tym, co mam dzisiaj. Bo jak mi udowodnił casus Wikinga miłości nie można zaplanować, wybrać odpowiedniego obiektu na podstawie listy kryteriów i punktacji w skali 0-100 i żyć z nim długo i szczęśliwie. Za to można przypadkiem wpaść na kogoś kompletnie do nas z żadnej strony niepodobnego i spędzać z nim tyle czasu, ile tylko się da, ciesząc się każdą chwilą.

Nadeszła wiosna.

W sumie to interesujące, że po temperaturach ciężko to właściwie poznać, bo pogoda jest teoretycznie taka sama, jaka była miesiąc temu, 6 stopni i słońce zza chmur. A jednak odczucie jest zupełnie inne. Powietrze pachnie inaczej. Słońce inaczej świeci. Nawet lodowaty wiatr inaczej mrozi uda podczas jazdy na rowerze.

W związku z tym mam straszne doły.

To niestety wydaje się być związane z wiekiem. Pięć lat temu wiosna działała na mnie niewiarygodnie ożywczo, pobudzająco i wzbudzała we mnie chęć do życia, miłości i innych tego typu zachowań. Teraz zaś wiosna wpędza mnie w stany depresyjne z tendencją do dwubiegunowości. Pewnym ułatwieniem jest fakt, że jestem tego świadom i nie przerażam się już, co też się dzieje, tylko czekam, zgrzytając zębami, aż mi przejdzie.

W każdym razie wczoraj wybraliśmy się na koncert Kylie Minogue w składzie: ja z dołem; DJ w humorze zgryźliwym; jeden taki eks-friend-with-benefits-currently-friend-without-benefits zakochany we mnie bez wzajemności; kolega homo, któremu chyba po pięciu latach związku na odległość zaczyna się trochę nudzić; kolega hetero w trakcie nader wydłużającego się zrywania ze swoją dziewczyną, która raz chce być ze swoim chłopakiem, z którym chciałaby mieć dziecko, raz z moim kolegą, który dzieci nie chce; oraz kolega hetero numer dwa, który na szczęście z nikim nie zrywał, w nikim z obecnych nie był zakochany i w ten sposób dostarczał miłej emocjonalnej stabilności. W ten sposób w hali było dwóch mężczyzn hetero, jakieś 1000 dziewcząt, resztę stanowili wszyscy geje z Amsterdamu. Więcej moich eksów na szczęście nie spotkałem, ale i tak konfiguracja była interesująca i dostarczająca wielu powodów do niepokoju, dołów, złośliwych żartów, słów, których możnaby potem żałować — i to, że wszyscy wróciliśmy w jednym kawałku, nikt z nikim się nie rozstał, nie zamordował i nie zadawał ran kłuto-szarpanych naprawdę mnie zaskakuje.

Podczas gdy 80% mnie skakało i śpiewało (śpiewałem tylko te piosenki, które znam, czyli wszystkie), 20% obserwowało własne reakcje i zachowania z zainteresowaniem. To, że moje emocje potrafią w tym okresie wiosennym szaleć, jest mi wiadome, toteż po prostu przyglądam się im chłodnym okiem badacza i NIE podejmuję żadnych decyzji. Niemniej jednak nie lubię jakoś przedwiośnia pod tym kątem. Najdrobniejsze słówko, ba — brak słówka przez CAŁE DZIESIĘĆ MINUT potrafi spowodować fruwanie pod chmurkami, potworną deprechę, chęć natychmiastowego wzięcia ślubu, chęć natychmiastowego rozstania… Przysięgam, że pięć lat temu byłem tak ogólnie bardziej emocjonalny, a na wiosnę mniej. Teraz przez większość czasu jestem chłodny i opanowany, a na wiosnę mi odbija.

Czy to tylko ja, czy Wy też tak macie, drogie i drodzy?

W piątek wieczorem nadużyliśmy z DJem (i paroma innymi osobami) troszkę produktów polskiego przemysłu gorzelniczego, po czym któryś czegoś nie zrozumiał i w rezultacie rozstaliśmy się pokłóceni o pierdołę.

„Wciąż trudno wyznać przed obcymi, że jest się singlem, bo to w wielu środowiskach wstydliwy temat. To trochę tak, jak w przypadku homoseksualistów. A może nawet gorzej”.

„[Ludzie, mówiąc singiel, widzą…] „Na przykład Kubę Wojewódzkiego”. Czyli singla hedonistę, który jest sam dla wygody, bo ucieka od odpowiedzialności, ma dużo czasu i pieniędzy, pije na umór i korzysta z życia. Jeździ ferrari, mieszka w penthousie, zarabia miliony i nic go nie obchodzi.” 

Ale ja widzę, iż coraz więcej osób deklaruje, że wybrało bycie singlem z własnej woli. Bo wolą być sami, niż iść na kompromis, łącząc się z osobą, która nie do końca im odpowiada w myśl zasady: albo książę z bajki, albo nikt! No i mogą robić co chcą. Wyjechać na Antypody, nie sprzątać w domu, nie martwić się o jutro. Kłamią? 

– Ja też słyszę coraz więcej takich deklaracji. Ale ja się takim singlom też naprzyglądałam i wiem, jak z tymi deklaracjami bywa. Gdy tylko pojawi się właściwa osoba, deklaracje idą w zapomnienie. Chyba jednak w każdym człowieku jest potrzeba bycia z kimś. I widzę, że z wiekiem jest ona coraz większa.

Mój nowy blog nazywa się tak, jak się nazywa, z pewnego powodu, który za chwilę Wam wyłuszczę mimo Waszych cichych protestów.