W piątek wieczorem nadużyliśmy z DJem (i paroma innymi osobami) troszkę produktów polskiego przemysłu gorzelniczego, po czym któryś czegoś nie zrozumiał i w rezultacie rozstaliśmy się pokłóceni o pierdołę.
Godzinę potem padły słowa cięższe, niż byśmy obaj chcieli (produkty przemysłu nie wywietrzały jeszcze z głów). Zasnąłem wściekły, obudziłem się zirytowany 6 godzin później i właściwie od razu przystąpiliśmy do sprzeczania się dalej. Aż DJ zakończył stwierdzeniem, że „nie czuje teraz za wiele miłości i współczucia”. Ja też nie czułem zbyt wiele, głównie czułem wkurzenie i irytację. (Oraz ból głowy.)
Błyskawicznie pojawiły się w głowie myśli o zerwaniu. Bo ja jestem z tych, co właściwie lubili być singlami. Tak więc błyskawicznie pomyślało mi się: czy ja aby na pewno potrzebuję takich spięć o drobiazgi? Wielkiego teh drama na punkcie nieporozumienia? Nie byłem przecież jednym z tych singli, co pani ze stowarzyszenia Połówki Pomarańczy, która biadoli, że
„Wciąż trudno wyznać przed obcymi, że jest się singlem, bo to w wielu środowiskach wstydliwy temat. To trochę tak, jak w przypadku homoseksualistów. A może nawet gorzej”.
(A żeby pani wiedziała, pani Katarzyno, jak to trudno być singlem homoseksualistą. Prawie tak trudno, jak panią Katarzyną, sądząc po skali biadolenia.)
Pani Katarzyna dalej hamletyzuje:
„[Ludzie, mówiąc singiel, widzą…] „Na przykład Kubę Wojewódzkiego”. Czyli singla hedonistę, który jest sam dla wygody, bo ucieka od odpowiedzialności, ma dużo czasu i pieniędzy, pije na umór i korzysta z życia. Jeździ ferrari, mieszka w penthousie, zarabia miliony i nic go nie obchodzi.”
Tak tak, pani Katarzyno, wszyscy single jeżdżą ferrari, dlatego w Polsce ferrari ma 500 przedstawicielstw i sprzedaje 10000 samochodów miesięcznie. Właściwie ludzie rozważają przejście na porsche, bo w każdym bloku pięciu singli ma ferrari i to się nudne robi.
Ale ja widzę, iż coraz więcej osób deklaruje, że wybrało bycie singlem z własnej woli. Bo wolą być sami, niż iść na kompromis, łącząc się z osobą, która nie do końca im odpowiada w myśl zasady: albo książę z bajki, albo nikt! No i mogą robić co chcą. Wyjechać na Antypody, nie sprzątać w domu, nie martwić się o jutro. Kłamią?
– Ja też słyszę coraz więcej takich deklaracji. Ale ja się takim singlom też naprzyglądałam i wiem, jak z tymi deklaracjami bywa. Gdy tylko pojawi się właściwa osoba, deklaracje idą w zapomnienie. Chyba jednak w każdym człowieku jest potrzeba bycia z kimś. I widzę, że z wiekiem jest ona coraz większa.
Przykre, kiedy założycielka stowarzyszenia dla singli nie rozumie, na czym polega bycie singlem. Oczywiście, że gdy pojawi się właściwa osoba, deklaracje idą w zapomnienie, rzecz w tym, że osoba, której naprawdę dobrze z singlowaniem nie leci na pierwsze, co się nawinie tylko po to, żeby wreszcie kogoś mieć. Nie jęczy, że mujborze jaka jestem cierpiąca, gdyż nawet nie mam ferrari. No i standardowy problem jęczydusz-pseudosingli: pani Katarzyna nie ma z kim pojechać na wakacje. Ja bywałem na wakacjach jako singiel. Z przyjaciółmi. Ale ja nie spędzam całego czasu na narzekaniu, jak okropne jest moje życie, które to narzekanie być może ma wpływ na małą ilość przyjaciół chcących spędzać czas z panią Katarzyną…
Ale wróćmy do tematu osoby, dzięki której chwilowo nie muszę się zapisywać do klubu „Połówki Pomarańczy”… Za czasów Wikinga to ja bym zaczął dzwonić i przepraszać, rozumując tak: nasz związek jest wart więcej niż moja duma, niż to, kto konkretnie kogo nie zrozumiał i nie dopowiedział. Ale czasy Wikinga się skończyły, po części dlatego, że ustaliła się między nami relacja, w której to zawsze ja przepraszam, niezależnie od tego, kto jest winien. Tym razem zaciąłem się w drugą stronę: nie interesuje mnie, kto kogo nie zrozumiał, nie podoba mi się reakcja, zaczekam, aż się zmieni. A jak się nie zmieni, to ja wysiadam. Bo miłość piękna rzecz i w ogóle, ale jeśli tak wygląda reakcja na spięcie o pierdołę, to ja nie chcę czekać, aż przyjdzie czas pokłócić się, na przykład, o kredyt na mieszkanie…
Dwie godziny potrwało, zanim nadszedł sms: przepraszam, przesadziłem, właściwie nie wiem, czemu tak się zdenerwowałem, przecież to rzeczywiście drobiazg. Na co ja odpisałem: przepraszam również, nie chciałem Cię urazić nawet drobiazgiem, przykro mi, że tak wyszło. A potem wróciliśmy do standardowej komunikacji pod tytułem „kocham Cię mój mały słodki tygrysku”.
Pierwsze koty za płoty. 🙂
