OTURZ…

(Tak, zawsze tak piszę ten wyraz.)

…mam pewną teorię, a mianowicie taką, że miłość na całe życie daje się spotkać wyłącznie przed trzydziestką. (Chyba, że oczywiście ktoś na ten to przykład chował się w jaskini, w wieku lat 28 został z niej wypuszczony i 2 lata uczył się języka. Generalnie, jeśli przez 10 lat próbowaliśmy związków i się nam nie udało, to zapewne już się nie uda.)

Teoria, oparta na wieloletnich obserwacjach środowiska zarówno homo jak i heteroseksualistów (zdeklarowanych bi znam tylko dwoje i są oni w związku ze sobą nawzajem, więc niewiele się daje zaobserwować) jak do tej pory niestety sprawdza się jak w pysk strzelił, a przyszła mi do głowy podczas lektury jednego z fajniejszych niderlandzkich stripów (komiksów), „S1ngel”, w którym bohaterka mówi tak: „Chciałabym spotkać chłopaka. Tak między 31 a 34. Żeby był przystojny i się fajnie ubierał, ale nie był próżny. Inteligentny, oczytany, miły i koniecznie żeby lubił kuchnię japońską. Hmm… kiedyś chciałam tylko, żeby był sympatyczny…”

Kiedy mamy lat 20, zakochujemy się kompletnie bez hamulców, filtrów i myślenia. Bo on ma ładne oczy, ona ładne nogi, on tak inteligentnie wygląda gdy mówi o Kierkegaardzie, ona tak bosko opowiada o wyprawach w góry. On gra na gitarze. Ona na perkusji. I wystarczy. Nie myślimy o bagażu doświadczeń, bo go nie mamy; o nawykach też nie, bo na ogół mieszkamy u rodziców albo w akademiku i jedyne, o czym marzymy, to odrobina spokoju i żeby nikt nam nie zadawał głupich pytań typu „o której wrócisz” i „z kim ty się znowu zadajesz”.

Kiedy mamy lat 33, a za sobą trzy bolesne zerwania i jedne zaręczyny zakończone zgadnijcie czym, myślimy inaczej. Odkrywamy rozkosze życia w samotności, niekiedy przerywanego kolegą z suszi i winem (patrz notka moovki wspomniana powyżej), a niekiedy nie. Przywykamy do tego, że nikt nam nie zostawia zużytych skarpetek pod zlewem, nie wyjada nam nutelli, nie pyta z przekąsem „a gorszego szajsu nie było?” kiedy przynosimy do domu nową książkę Magdaleny Grocholi. I kiedy spotkamy kogoś, kto wydaje się być całkiem sympatyczny, nagle w głowie pojawia się caaaałe mnóstwo pytań i problemów.

Przede wszystkim: czy aby na pewno chcemy się w to pchać? Czy jesteśmy gotowi na mozolne dopasowywanie, ryzyko bycia skrzywdzonymi, zastanawianie się, czy już można powiedzieć „kocham cię” i nie odstraszyć drugiej osoby? Czy to na pewno ten, dla którego warto zrezygnować z opcji? Czy w ogóle jesteśmy gotowi zrezygnować z opcji?

Po drugie: czy aby tego szukaliśmy? Przecież on ma 35 lat, a nie 31-34; ubiera się fajnie, ale chyba się za długo przegląda w lustrze; a co najgorsze, jest złego zdania o japońskiej kuchni i w zasadzie to woli pizzę. PIZZĘ?! Czy ten barbarzyńca aby na pewno posiada chociażby ze dwa kubki smakowe?

Po trzecie: czy aby na pewno można mu ufać? Facet-singiel po trzydziestce, którego najdłuższy związek trwał cztery lata? A bo ja wiem co o tym myśleć, droga Kasiu? (Pomijamy tu oczywiście, że nasz własny najdłuższy związek trwał trzy lata, bo to w ogóle nie ma nic wspólnego z rozmową.) Może on jakiś niepoważny? Ale z drugiej strony zawsze lubiłyśmy starszych, mamy same trzydziechę na karku i ciężko będzie nam znaleźć tego Tarzana, co do tej pory chował się w puszczy, a teraz nagle w wieku lat 34 wyhycnął zza baobabu i zakochał się w nas od pierwszego wejrzenia, jednocześnie prezentując świetne maniery, doskonały gust odzieżowy oraz fantastyczne obeznanie w japońskich knajpach na terenie zamieszkiwanego przez nas miasta.

No i tak przepuszczając każdego kolejnego kandydata na absztyfikanta przez powyższą maszynkę do mięsa odkrywamy ze smutkiem, że nie. Że nie pasuje. Że nie ufamy. Że nie jesteśmy gotowi. Albo też próbujemy, ale po 6-12 miesiącach kandydat wpienia nas tak bardzo, że prędzej bylibyśmy gotowi resztę życia spędzić w zakonie, niż dziesięć minut w towarzystwie ćwoka, który nie wie, kto to jest Gregg Araki. Sorry, ale.

No i takie właśnie zachowania obserwowałem wśród krewnych i znajomych królika, niekiedy zaś wśród siebie samego, aż wziąłem i zakochałem się jak ostatni siedemnastolatek, przy czym najzabawniejsze jest to, że ja zacząłem późno i w wieku lat 17 nie zakochiwałem się, tylko siedziałem w domu i pisałem programy w Turbo Pascalu… i moja własna teoria przestała mi się podobać. Bo z jednej strony kompletnie mi się wyłączyło zastanawianie czy warto zaufać, czy chcemy się pchać i czy aby do siebie pasujemy, ponieważ miłość mnie oślepia, ogłusza i pcha, zupełnie nie zwracając uwagi na pierdoły i bagaż. Z drugiej zaś strony mały głosik w większej główce powtarza z uporem, że zobaczymy, jak długo to potrwa. I co ja mam o tym myśleć, droga Kasiu? Jakieś porady od osób doświadczonych?