W ramach przełamywania zastoju pisarskiego postanowiłem napisać coś o swoim życiu, eee… miłosnym.

Jakiś czas temu zostałem wywołany do tablicy przez autora bloga „Nie ufam facetom bez skazy”, który nie zgadzał się z moim zdaniem na temat randkowania online i zastanawiał się, czy ja może jestem jakiś Casanova. Nie poczuwam się zupełnie do bycia Casanovą, ale muszę przyznać, że randkowanie online w moim wypadku okazuje się jak najbardziej spełniać swoją rolę. Nie jestem tylko pewien, jak i czy w ogóle przekłada się to na budowanie związków.

Chwilowo jestem na szczęście nie w nastroju na związek, w związku (SEE WHAT I DID THERE) z czym spotykam się z chętnymi do masażu całego ciała dużym mężczyzną. Po czym masujący/masowani zaczynają wysyłać mi esemeski, zapytywać, co też porabiam, zapraszać na kolacje i wyznawać, że dużo o mnie myślą. W ten sposób niejako obalają stereotyp, że mężczyźni zainteresowani są tylko seksem, nie posiadają żadnych uczuć oraz liczy się dla nich tylko zaliczanie dup. Stereotyp ten za to zdaje się potwierdzam ja, ponieważ dopóki nie przejdzie mi zwyczaj wygłaszania przemów do wyimaginowanego DJa (na ogół przemowy da się streścić słowami „ty dupku”) i dopóki nie ustabilizuje mi się sytuacja zawodowa, staram się unikać związywania z kimkolwiek na dłużej, niż kilka tygodni.

Jak już wspominałem parę razy, Amsterdam jest miejscem, które przyciąga specyficzny rodzaj ludzi. W tym miejscu zaś ja przyciągam specyficzny rodzaj ludzi. W ostatnich dniach zaoferowano mi dwa trójkąty (nie skorzystałem), chętni do spotkania celem niezobowiązującego seksu piszą z miast odległych o 200 km i obiecują, że przyjadą, zaś ja generalnie nowe oferty w większości odrzucam, bo zbyt zajęty jestem czterema dżentelmenami aktualnie w rotacji.

Ze wszystkimi byłem szczery. Powiedziałem im, że nie mam chęci na związek, że spotykam się z innymi i że kiedyś chęć na związek mi wróci i będę wtedy monogamiczny i wierny, ale na razie ten moment nie nastąpił. Oni wszyscy przyjęli to do wiadomości, po czym ich stosunek wobec mnie się nie zmienił. Co udowadnia po raz kolejny, że świat daje nam to, czego się od niego domagamy. W moim przypadku jest to konwersacja, seks oraz domowe kolacje z kuchni greckiej, arubańskiej oraz — w przypadku Wilkołaka — z kuchni na wynos, bo on podobnie jak ja nie potrafi gotować. Co mi zupełnie nie przeszkadza.

Grek i Arubańczyk (Arubijczyk?) to dwa nowe nabytki. Z wyglądu kompletnie do siebie niepodobni, jeśli pominąć ciemną karnację i kolorystykę, z osobowości zresztą podobnie, gotują też różnie i zapewniają mi rozrywki muzyczne — jeden prezentuje mi greckie przeboje filmowe z lat 60, drugi zaś aktualną muzykę dance. Bardzo mi to odpowiada.

Starszy Cub, którego niektórzy pamiętają z czasów sprzed DJem, twierdzi, że mnie kocha, jego małżeństwo jest już skończone i powinniśmy razem jeździć na plażę oraz chodzić do knajp. Zgodnie z prawdą odpowiadam na to uprzejmie, że ja go bardzo lubię i chętnie się z nim prześpię (gdy znajdę wolny moment w mym jakże pełnym kalendarzyku). Martwi mnie trochę ta sytuacja, bo w przypadku Cuba akurat jest tak, że do masażu jest niezwykle utalentowany, ale do związku ze mną chyba nie do końca, toteż z nim widuję się na wszelki wypadek jak najrzadziej.

Z Wilkołakiem spędziłem ostatnio noc, co u mnie jest bardzo nietypowe i wymaga wielkich poświęceń, jako, że nie umiem spać w nieznanym łóżku i potrzebuję kilku nocy praktyki, aby móc zasnąć. Tak więc sobotnią noc „przespałem” z Wilkiem, a niedzielną spędziłem kurując ból głowy po nieprzespanej nocy. Tak się przypadkiem zdarzyło, że wpadł do mnie z wizytą jeden taki pan do spraw sprzedaży różnych różności, który po załatwieniu transakcji poinformował mnie, że jestem śliczny i słodki, dobrał mi się do rozporka, a w trakcie dobierania stwierdził, że musimy się koniecznie spotkać po to, żebym go mógł wyfistować. Nie do końca wiem, czy to dobry pomysł, po pierwsze primo dlatego, że nie jestem pewien, że to mnie kręci, a po drugie primo dlatego, że nie wiem, czy chcę łączyć sprawy romantyczne z handlowymi, bo mi się to za bardzo kojarzy z najstarszym zawodem świata.

Lista przebojów ma to do siebie, że posiada też poczekalnię. W poczekalni aktualnie znajdują się jeden szczupły skinhead, jeden bardzo inteligentny eks-punk i eks-squatter, który aktualnie posiada trzy domy w trzech różnych stolicach europejskich, jeden mieszkaniec miasta odległego o 200 km oraz jeden kumpel z ewentualnym podtekstem. Ale nikt nie ma aż TYLE czasu…