Moja akceptacja dwubiegunówki jest, na ile umiem to ocenić, pełna. Wcinam proszki, chodzę do lekarza (który jest konowałem i usiłuję się go pozbyć, ale moja średnia znajomość niderlandzkiego systemu medycznego mi to szalenie utrudnia), zakończyłem terapię z oceną celującą, moderuję forum dla bipolarów i nie tylko. Diagnoza i lektura wielu źródeł, od autobiografii do pism medycznych bardzo wiele mi wyjaśniła i umożliwiła lepsze zrozumienie samego siebie. Najzwyczajniej w świecie nareszcie wiem, dlaczego „od zawsze” wykazywałem pewne dziwne zachowania, których sam nie rozumiałem i które mnie bolały. Wydaje mi się, że pytanie o protezę dotyczyło właśnie tego, ponieważ nastąpiło zaraz po moim stwierdzeniu, że zaakceptowałem siebie takiego, jakim jestem w stu procentach. Po prostu swoje dziwactwa zwalam na bipolara i kompletnie się nimi nie przejmuję.

Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało, dwubiegunówka bardzo wiele mi dała. Pierwsza ciężka depresja skłoniła mnie do wyjazdu do Amsterdamu i podjęcia terapii. Druga ciężka depresja skłoniła mnie do poszukiwania innego zajęcia, którym okazało się kowalstwo, a hipomania, która nadeszła potem umożliwiła mi podążanie tą ścieżką i poderwanie Zbrojmistrza. Przy okazji pozbyłem się różnych fobii i strachów za pomocą desensytyzacji — odkrywszy bowiem, że nie boję się niczego (interesujący efekt uboczny niewłaściwych leków podlewanych whisky) z premedytacją zacząłem się wystawiać na wszystkie bodźce, które do tej pory mnie przerażały. Dzięki temu w tej chwili boję się już chyba tylko osób nieprzewidywalnych — pijanych kibiców, osób w stanie ciężkiej psychozy, urzędu pracy.

Przestałem przejmować się rzeczami, które mają na mnie znikomy wpływ, np. polską polityką. Zajęło mi to jedyne 7 i pół roku, ale wreszcie się udało. Na gazetę.pl zaglądam nadal, z przyzwyczajenia, ale jeśli dobrze zrozumiałem nowy komunikat o systemie Piano (10 artykułów za darmo, reszta płatna) niedługo się to skończy. Na brednie Kuchcińskich i Kemp macham ręką, chyba, że są zabawne. Ostatnim, co mnie naprawdę zdenerwowało był występ Kuby Strzyczkowskiego z najnowszym kabaretem „Dyktatura Homoseksualna w Trójce”, głównie dlatego, że kiedyś dużo Trójki słuchałem. Choć rzecz jasna nie z uwagi na Strzyczkowskiego. Znajomy Holender zachowuje się tak, jak kiedyś ja, wrzucając na Facebooka różne informacje o tym, co tym razem zrobił premier Rutte, co się dzieje w Soczi i jak zmienia się system emerytalny (podpowiedź: nie na lepsze), po czym wpada w depresję. Mi się znudziło.

Rezygnuję z muzyki. Być może dokończę album, który dłubię od dwóch lat, a być może nie, bo nawet kończyć mi się nie chce — umówmy się, że śpiewak ze mnie nie lepszy niż z Cezarego Pazury, a skoro nawet Lady Caca rozdaje swoje płyty za darmo jako bonusy do biletów na koncerty, to nie mam żadnych szans nawet na zwrot kosztów. Dużo świetnej muzyki robią inni, ja nie muszę. Śpiewam jeżdżąc na rowerze, co stanowi świetny sposób na odstraszanie gołębi ze ścieżki rowerowej. Jest mi z tym dobrze i wcale nie czuję, że odrzucam coś niezwykle dla mnie ważnego. To, co miałem do nagrania, nagrałem, umieściłem w Internecie, nie podbiłem Ameryki. Czas na reorientację.

Reorientacja jest rzeczą przerażającą dla normalnych ludzi, ale dla nas bipolarów jest normalką, ponieważ zmieniamy zdanie na różne tematy z taką samą częstotliwością, z jaką mamy wahania nastroju. Dziewczynka z dowcipu o złotej rybce i jeżu („Chcę jeża! Eee, do dupy z tym jeżem! Aaaaa, wyjmijcie mi jeża!”) to właśnie ja. Zostawałem już gitarzystą, kulturystą, pisarzem (to mi nie przeszło nadal, ale chyba jednak zajmę się tym na stare lata), blogów nawet się nie doliczę, chciałem szyć, robić kolczugi, uczyć się gotować i chyba tylko praca w supermarkecie nadal mnie nie pociąga. Może dlatego rozważam również rezygnację z projektowania, ponieważ komentarz Rosy pod poprzednim postem jest prawdziwy również w Holandii. Grafików jest jak psów, z czego mnóstwo jest lepszych ode mnie, tańszych (o czym pisałem), młodszych, wymieniać można długo. Klientów, którzy chcą ode mnie stron WWW lub innych dzieł plastycznych można liczyć na palcach — może nie jednej ręki, ale stopy nadal zostają na później. Tymczasem zaś zostałem niepostrzeżenie zawalony po uszy zleceniami kowalskimi. Jak się dowiedziałem wczoraj, „chodzą po mieście dobre opinie o mnie”. Dowiedziałem się tego od nowego klienta, z którym rozmawiałem o pracy, którą mam dla niego wykonać. Potem zaś wybrałem się na otwarcie wystawy, na której znalazły się fotografie z użyciem prac moich i Zbrojmistrza, gdzie właściciel galerii zachwycił się moją nową pracą (jeśli zaglądasz na mojego kowalskiego Facebooka, wiesz, o której mówię) i zażądał, żeby mu ją sprzedać.

Gdyby nie dwubiegunówka… w ogóle nie umiem sobie wyobrazić swojego życia. To znaczy, mam jakieś tam wizje. Raczej smutny, zgryźliwy, markotny facet, siedzący na tyłku 8 godzin dziennie (albo więcej) w swojej pracy w oddziale banku, wciskający klientom kredyty, na które ich nie stać lub obdzwaniający tych, którzy przestali je spłacać. Przypominam, że z wykształcenia jestem matematykiem. Byłby to facet, któremu Suzanne Vega nie zadedykowała piosenki ze sceny, do którego Shirley Manson nie zaśpiewała środkowej części „Cherry Lips” podczas koncertu Garbage, który nie tańczył półnago z Front 242 i nie głaskał po głowie Kelego Okereke. Facet, który nigdy nie miał irokeza, nie zrobił sobie tatuażu (może jeden, malutki, gdzieś, gdzie nie widać), nie pojawił się na zdjęciu z wiecu w Gazecie Wyborczej, nie rozebrał wszystkich klientów swojego ulubionego baru gejowskiego w niedzielny wieczór, żeby sprawdzić, który ma najbardziej owłosioną klatę, nie rozmawiał z bogami, nie leżał godzinami na podłodze walcząc z myślami samobójczymi i nie ma na przedramionach blizn. Normalny człowiek.

Tyle, że słowo „normalny” nigdy nie było w moich ustach komplementem.

Ciągle nie wiem, jak odpowiedzieć na pytanie M. „Proteza” wydaje mi się niewłaściwym określeniem, ale nie do końca wiem, jakie jest lepsze. Choroba wiele mi odebrała i wiele mi dała; jest tak bardzo częścią mnie, że moje wyobrażenie siebie samego bez niej jest równie użyteczne, jak bajania insektologów o Annie Grodzkiej. Może bez niej byłbym teraz prezesem SLD, może właścicielem złotego Mercedesa, może żebrakiem pod mostem. Dzięki niej potrafię wreszcie zaakceptować wszystkie swoje odbicia, dziwactwa, fryzury, stroje, nawet kowalstwo (czy uwierzycie, że po ponad dwóch latach nadal walczę z myślą, że nikt „normalny” w XXI wieku nie zostaje kowalem?) i po prostu być.

Trzy lata temu miałem kasy jak lodu, u boku DJa odkrywałem uroki używek nielegalnych nawet w Amsterdamie, imprezowałem w każdy weekend, ciągle chorowałem i byłem strasznie nieszczęśliwy, kompletnie nie rozumiejąc, dlaczego, bo przecież mam wszystko. Straciłem wszystko, co właśnie wymieniłem i nareszcie rozumiem naturę daru, jaki otrzymałem od bogów. Bez alkoholu, bez dragów, codziennie w łóżku przed północą, 10.5 pigułki dziennie o różnych porach, zero wypadów na całą noc, ciągle wiszące nade mną widmo bankructwa, karta stałego klienta w szpitalu w Amsterdamie. To ja. Jestem szczęśliwy.