W dzisiejszym odcinku w rolach głównych wystąpią dwaj intelektualiści produkujący emo, oraz jeden mały navaira, którego emo intelektualistów nie rusza.

Intelektualistą pierwszym jest profesor Piotr Winczorek. Lat 67, profesor nauk prawnych, specjalizuje się w zakresie nauki o państwie oraz prawie konstytucyjnym. Wykłada na UW oraz w Ostrołęce. (Współczuję dojazdów do pracy.) Były działacz Stronnictwa Demokratycznego, w latach 1991-1993 członek Trybunału Stanu, publikuje na łamach czasopism i wydaje liczne pozycje książkowe. Tak informuje nas Wikipedia.

Profesor nauk prawnych mówi do nas tak:

W toczącej się dyskusji na temat tzw. związków partnerskich nagminnie mieszają się się dwa wątki: moralno-obyczajowy, silnie przy tym zabarwiony religijnie, i prawny. Co do pierwszego wypowiadać się szerzej nie będę. Nie jest jednak, moim zdaniem, niczym szczególnym czy niedopuszczalnym, że tym, którzy wysuwają argumenty na rzecz etycznej akceptacji takich związków i, w konsekwencji, prawnego ich uregulowania przeciwstawiany jest pogląd, iż ich istnienie jest na tyle moralnie destruktywne, że nie one mogą zostać wsparte przez unormowania ustawowe.

Mujborze, moralnie destruktywne istnienie związków. Panie profesorze, to Pana zaskoczy, ale te związki JUŻ ISTNIEJĄ. Nie czekają na unormowania ustawowe, tylko siem biorom i siem robiom. Poza tym, naprawdę wydaje mi się, że poniżej godności profesora konstytucjonalisty jest pisanie o „moralnej destruktywności” bez zdefiniowania, na czym moralna destruktywność polega.

Oczywiście, rozumiem, dlaczego pan profesor nie definiuje. Nie definiuje, ponieważ moralna destruktywność siedzi wyłącznie w głowach prawicowców uprawiających emo. Tak się śmiesznie składa, że w moim budynku mieszkam ja (gej), mój kumpel (gej) oraz małżeństwo heteroseksualne z dzieckiem sztuk jeden. I to małżeństwo w ogóle się nie chce rozpaść! Mimo, że my moralnie je destruujemy zza ściany jak dzicy. Co gorsza, dziecko małżeństwa mnie lubi, cieszy się na mój widok i macha do mnie łapkami i oni mu na to pozwalają! Panie profesorze, pan słyszysz i nie grzmisz? Wszakże moralna destruktywność!

Strasznie chciałbym zobaczyć, jak, dajmy na to, Monika Olejnik wypytuje Niesiołowskiego, profesora Winczorka lub profesora Majcherka (profesor Majcherek zaraz będzie, spaliłem niespodziankę) o to, w jaki konkretnie sposób małżeństwa lub związki rejestrowane osób tej samej płci destruują moralnie. Co konkretnie robi fakt rejestracji naszych związków parze hetero. Rozbija małżeństwa? Morduje dzieci? Kwasi mleko w krowich wymionach? No co? Panowie intelektualiści, powiedzcie mi, jakże ja i DJ was destruujemy moralnie, bo ciekawość mnie zeżre.

Pan profesor kontynuuje obłudne udawanie, że nie jest konserwą:

Jedynie tytułem intelektualnego eksperymentu rozważać dziś chyba należy całkowity zakaz i penalizację związków partnerskich – homoseksualnych czy, tym bardziej, heteroseksualnych.

Och, cóż za niezwykły pomysł, a może byśmy, panie profesorze, jednak nie rozważali, a zwłaszcza „tym bardziej”? Zwłaszcza, że:

Nawet najwięksi nasi moralni i religijni rygoryści tego nie postulują. Żądają natomiast, aby związków takich nie pochwalać, nie sprzyjać ich upowszechnianiu i, jeśli są już smutnym faktem, to traktować je jak coś, co należy do ściśle prywatnej (a przy tym wstydliwej) sfery życia.

Kiedy ja się nie wstydzę. Pana… ok, religijnych rygorystów opinia na temat mojego związku wisi mi i powiewa. Nie przychodzę wszakże do ich domostw, kościołów i innych meczetów, nie włażę na ambonę i nie opowiadam o moich ulubionych formach seksu analnego, jakie z DJem uprawiamy. Reklamują się raczej małżeństwa, za pomocą noszenia obrączek, oraz oczywiście pary heteroseksualne za pomocą prowadzania się w ciąży (ESCANDALO — oznacza to, że kobieta najprawdopodobniej uprawiała SEKSOWANIE SIĘ) i posiadania dzieci. A co do określania mojego związku jako smutnego faktu, panie profesorze, widział pan posłankę Kempę? To jest dopiero smutny fakt. (No, co ja mogę profesorowi powiedzieć na takie dictum?)

Dalej pan profesor pisze nam tak:

Nie bez znaczenia dla interesującej nas tu sprawy jest też art. 53 ust. 1 zapewniający każdemu wolność sumienia (i religii). Wolność sumienia wyraża się, między innymi, w zakazie narzucania jednostce przekonań moralnych i obyczajowych, a tym bardziej przymuszania siłami państwa do ich akceptacji oraz do praktykowania wynikających z nich norm, o ile nie są one zarazem normami prawnymi (np. karalność kazirodztwa).

Jest zatem poza sporem, że małżeństwem w Polsce może być jedynie związek kobiety i mężczyzny.

Moment. Chwilencja.

Co to znaczy „poza sporem”? Poza sporem to są pewne stałe matematyczne i nic ponad to. Kiedyś poza sporem było, że Ziemia jest płaska, a dookoła niej kręci się Słońce. Zdawałoby się, że od tego czasu zmądrzeliśmy, ale wyraźnie nie tyczy się to konserwatywnej inteligencji. Zadaniem intelektualisty jest poddawanie w wątpliwość wszystkiego, co ludziom nieco głupszym wydaje się „poza sporem”.

Zwracam też uwagę na wolność sumienia (i religii) zapewnioną KAŻDEMU. Nie: każdemu chrześcijaninowi głosującemu na PiS. Nie: każdemu profesorowi Winczorkowi i jego żonie. (Zakładam, że profesor żonę posiada, ale generalnie mnie jego życie prywatne mało interesuje, smutne fakty, wstydliwości i cała reszta.) Tylko KAŻDEMU. A co, jeśli moja religia pozwala wyłącznie na małżeństwa osób homoseksualnych? (Mniejsza, co to za wyznanie. Powiedzmy, że Kościół Lady Gagi.) Zakazujemy heterykom? Panie profesorze, proszę bez żenady. Zakaz narzucania przekonań moralnych i obyczajowych oraz praktykowania wynikających z nich norm? Ależ ciężko o lepszą definicję podejścia państwa polskiego do związków osób tej samej płci!

Dalej profesor kopie się już beznadziejnie:

Na małżeństwo w rozumieniu ustawowym składa się zespół wzajemnych praw i obowiązków. Jeśli związek partnerski zostałby wyposażony w taki sam zestaw praw i obowiązków co małżeństwo, byłby, od strony ustawowej, po prostu małżeństwem niezależnie od swej nazwy. Dotyczy to zarówno związku homo-, jak i heteroseksualnego.

No właśnie. Cieszę się, że profesor rozumie konieczność natychmiastowej legalizacji małżeństw osób tej samej płci.

Zostawmy profesora Winczorka na razie w spokoju i przejdźmy do profesora Janusza A. Majcherka, filozofa i socjologa kultury, lat 57, współpracownika Rzepy i Tygodnika Powszechnego, a jednocześnie intelektualisty o wiele bardziej wywrotowego i otwartego na dywagacje. (Dopuszczam możliwość, że profesor o tym nie wie.) Profesor Majcherek zaczyna z grubej rury:

Formalizacja związków nieformalnych jest sprzeczna z logiką.

Z jaką logiką? Czy formalizacja polegająca na wzięciu ślubu też jest z nią sprzeczna? Czy jest to jakaś związkologika wykładana przez profesora Majcherka, czy chodzi o logikę matematyczną, którą miałem nieszczęście studiować i w której nic nie było o związkach nieformalnych?

Paul Scheffer, znany w Polsce holenderski publicysta i badacz stosunków międzykulturowych, przekonywał mnie niedawno (i przekonał), że świat opacznie interpretuje stosunki panujące w Holandii, patrząc na nie przez pryzmat coffee shopów, dzielnic czerwonych latarni i prawa do eutanazji, mających rzekomo świadczyć o szczególnym obyczajowym liberalizmie Holendrów. Tymczasem jest przeciwnie: w holenderskiej mentalności, ukształtowanej przez protestanckie zamiłowanie do rygorystycznego ładu, tkwi skłonność do regulowania wszystkich aspektów życia wspólnoty. […] Są tacy, którzy żyją ze sobą bez ślubu, więc to musi być administracyjnie uporządkowane.

Co oczywiście jest o wiele gorszym rozwiązaniem, niż jakże polskie „LALALALA JA NIC NIE WIDZĘ NIC NIE SŁYSZĘ NIE MA ZWIĄZKÓW HOMO NIE MA NIE MAAAAAAAA LALALALALAAAA”. (Nawiasem mówiąc, zgadzam się z Schefferem, dokładnie tak wygląda holenderskie pojmowanie prawa. O czym jeszcze za momentinho.)

Formalizacja związków nieformalnych to w sensie logicznym i prawnym niedorzeczność: albo coś jest formalne, albo nie. Jeśli ktoś chce żyć w związku sformalizowanym, to bierze ślub. Jeśli żyje w związku nieformalnym, to jego sprawa. 

O! Kolejny profesor zaleca natychmiastową legalizację małżeństw osób tej samej płci!

Miarą rzeczywistych przemian obyczajowych jest powszechna dziś akceptacja związków nieformalnych i dzieci przychodzących w nich na świat, których już nikt nie wyzywa od bękartów, a ich matek od dziwek. Pojęcie konkubinatu weszło do potocznego języka jako wolne od poniżających konotacji. Polskie społeczeństwo przestaje się interesować, kto z kim sypia i czy ze współlokatorem (lub współlokatorką) łączą go związki zalegalizowane w kościele lub urzędzie.

Z wyjątkiem rzecz jasna profesora Winczorka, dla którego jest to smutny fakt i sprawa wstydliwa.

Społeczeństwo polskie przywykło już nie dociekać, co robią w nocy niespokrewnieni ze sobą dorośli ludzie mieszkający pod jednym dachem, nawet tej samej płci. Wyrazem obyczajowych przemian jest to, że państwo nie żąda od nich sformalizowania związku, a nie to, że taką formalizację im proponuje. To właśnie próba sformalizowania ich relacji nieuchronnie prowokuje drażliwe pytania, bowiem oznacza domaganie się legalizacji, a nie jest obojętne, co w ten sposób miałoby zostać zalegalizowane. Sugestia, że także partnerskie stosunki łączące rodzeństwo, sprowadza cały pomysł do absurdu. Czy nie lepiej więc pozostawić obywatelom swobodę kształtowania nieformalnych relacji między sobą, a państwo trzymać od nich z daleka?

Profesorze Majcherek, prezentuje profesor przerażającą obłudę.

Problem nie polega na tym, że państwo za bardzo się wtrąca w życie obywateli i należy je trzymać od obywateli z daleka. Problem polega na tym, że państwo dzieli obywateli na lepszych i gorszych, podobnie dzieląc ich związki (małżeńskie, bądź nie) i niektórym związkom nie przyznaje niektórych praw, bo nie. 

Czy uczciwe jest piętnowanie jako zacofańców i homofobów wszystkich mających takie wątpliwości? 

#łojezujakieemo prezentuje nam napiętnowany profesor.

Chyba że idzie faktycznie o legalizację związków homoseksualnych i nadanie im statusu zbliżonego do małżeństwa. Ale wówczas trzeba to postawić jasno, jak ostatnio władze Nowego Jorku legalizujące małżeństwa jednopłciowe, bez wikłania się w kuriozalne przykłady partnerskich związków dwóch sąsiadek.

Oczywiście rozumiem, że profesor Majcherek pisze to z przekąsem, jako dowód na Zepsucie Złego Zachodu. Ale zgadzam się z nim PRAWIE w stu procentach.

Dywagacje o rejestracji związków profesora Winczorka oparte są na wewnętrznym przekonaniu profesora, że ślub jest dobry, hetero jest dobre, a nieślub jest zły i niehetero jest złe. Dywagacje profesora Majcherka są jeszcze dalsze od rzeczywistości, ponieważ opierają się na założeniu, że małżeństwo i konkubinat różnią się wyłącznie tą smutno-wstydliwą obrączką na palcu. Otóż profesorze Majcherek, mam dla pana wielce zaskakującą wiadomość: TAK NIE JEST. Polskie prawo odmawia osobom niepozostającym w związku małżeńskim bardzo zwyczajnych rzeczy, od decydowania o leczeniu partnera przez odbieranie poczty z urzędu aż do podatku spadkowego, który w przypadku dwóch kobiet mieszkających razem od 50 lat wyniesie tyle samo, co w przypadku osób kompletnie sobie obcych. 

Co gorsza, profesor Majcherek podminowuje Tradycyjną Rodzinę o wiele bardziej, niż mój związek z DJem, kiedy pisze:

Tradycyjny związek małżeński rozumiany był jako społeczne i prawne zezwolenie na współżycie seksualne, poza takim związkiem niedopuszczalne i karalne. Postęp obyczajowy polega jednak na tym, że dziś ani prawo, ani otoczenie nie wymaga od dorosłych ludzi stanu wolnego uzyskania czyjejkolwiek (poza partnerem) zgody na współżycie seksualne.

W takim razie należy sobie zadać wiele pytań (z wyjątkiem profesora Winczorka, dla którego pozostają one poza sporem): po co nam w ogóle małżeństwo? Po co nadawać mu wyjątkową rolę i zapisywać ją w konstytucji? Po co zmuszać ludzi do zawierania ślubów tylko po to, żeby mogli zadecydować o tym, gdzie pogrzebana zostanie ukochana osoba? Skoro związek małżeński to społeczne i prawne zezwolenie na współżycie seksualne, widać jasno, że pojęcie związku małżeńskiego dawno się przeżyło i zdezaktualizowało. Co robimy, profesorze? Likwidujemy? Rozszerzamy na wszystkich chętnych?

Przywołany wcześniej Scheffer tłumaczy bardzo przystępnie sposób, w jaki Holendrzy postrzegają tworzenie prawa: prawo ma regulować zjawiska, które i tak występują. Holendrzy wiedzą, że ludzie palą ziele, więc aktywność dekryminalizują, bo nie jest ich celem zapchanie wszystkich cel w kraju palaczami ziela. Wiedzą, że pary homoseksualne żyją razem latami, niezależnie, co na ten temat sądzą pp. Majcherek, Winczorek i Niesiołowski, więc legalizują śluby osób homoseksualnych. Wiedzą, że nie każdy chce wziąć ślub, więc legalizują związki rejestrowane. Osoba, która spróbuje udowodnić mi, że to ZUO i moralna degrengolada, ryzykuje wiele: mianowicie to, że będzie musiała wytłumaczyć mi, na czym konkretnie polega moralna destrukcja społeczeństwa pod wpływem legalizowania rzeczy, które społeczeństwo i tak robiło, robi i robić będzie.

*

Wyautowałem się jeszcze bardziej, patrz nowy nagłówek bloga.

Dawno, dawno temu Newsweek przeprowadził ze mną wywiad. Pracowałem i mieszkałem wtedy nadal w Warszawie i bałem się pokazać twarzy w ogólnopolskim tygodniku; bałem się, nie wiedzieć czemu, konkretnie pani w sklepie spożywczym naprzeciwko. Była to osoba nadzwyczaj chamska i nieuprzejma, która jednakowoż traktowała mnie względnie miło (jak na swoje standardy), a mi z jakiegoś powodu wpadło do głowy, że zacznie mnie oplotkowywać i pluć mi w biały ser. Tak więc pokazałem kawałek brody wystający spod wielkiego kapelusza.

Do tej pory jest mi z tego powodu wstyd. Mógłbym się powołać na okoliczność łagodzącą w postaci pierwszego rzutu depresji, ale naprawdę, depresja i tchórzostwo to nie jest tak do końca to samo. Teraz, rzecz jasna, to nie do końca to samo, ale jednak jakoś czuję, że warto się pokazać. Jakby ktoś się kiedyś pytał, to możecie pokazać moje zdjęcie i powiedzieć, że tak wygląda homoseksualista.