Kilka dni temu w wywiadzie dla New York Times Cynthia Nixon (Miranda z „Seksu w wielkim mieście”) powiedziała, że jej homoseksualizm jest kwestią wyboru: przez jakiś czas była w związku heteroseksualnym z Danielem Mozesem, a teraz jest w związku homoseksualnym z Christine Marinoni (niektórym z nas znaną jako Rojo Caliente).

„Całkowicie to odrzucam” – mówi teraz Nixon. – „Niedawno miałam wystąpienie, które miało wesprzeć homoseksualistów, i miałam powiedzieć: «Byłam heteroseksualna i homoseksualna, i wolę to drugie ». Oni próbowali mnie zmusić, żebym zmieniła to zdanie, ponieważ wynika z niego, że homoseksualizm może być wyborem. A dla mnie to właśnie jest wybór. Rozumiem, że dla wielu ludzi nie jest, ale dla mnie jest i nikt nie będzie za mnie definiował mojego homoseksualizmu. Pewna część naszej wspólnoty bardzo by chciała, żeby nie można było tego postrzegać w kategoriach wyboru, bo jeśli by tak było, to znaczy, że można z tego zrezygnować. (…) A dlaczego miałoby to być w jakikolwiek sposób gorsze? Wydaje mi się, że ulegamy w tym miejscu bigotom, którzy tego właśnie od nas oczekują. A nie powinniśmy, moim zdaniem, pozwolić im, by określali pole debaty. Mam również wrażenie, że ludzie myślą, że do pewnego momentu żyłam w nieświadomości, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jestem lesbijką. To obraża mnie, ale i wszystkich mężczyzn, z którymi się spotykałam”.

(Polskie tłumaczenie: gazeta.pl)

Podziwiam szczerość Nixon, która mówiąc to naraziła się właściwie wszystkim. Homofobom — bo oto proszę, niby normalna, a tu wybiera zboczenie. Homoseksualistom — bo daje homofobom amunicję, mówiąc, że owszem, jej orientacja jest kwestią wyboru — a cóż prostszego, niż ekstrapolować tę wypowiedź na absolutnie wszystkie osoby homoseksualne. Właściwie nie naraziła się tylko dwóm grupom: osobom, które czują tak samo jak Nixon oraz osobom, które są ze swoją orientacją kompletnie pogodzone.

Moja orientacja absolutnie nie była kwestią wyboru. Najbardziej szalone pieszczoty jakim oddawałem się w towarzystwie kobiet płci odmiennej doszły (escandalo!) do wyżyn pocałunku w usta. Bez języczka — takiego „cmok”, jakim obdarzam swoje przyjaciółki. Nigdy nie wątpiłem w swoją orientację, choć przez chwilę — znużony wszechobecną w Polsce homofobią — rozważałem, czy aby nie jest możliwe, abym był biseksualistą. Niestety tak się składa, że moje dwa fetysze — zarost na twarzy i owłosiona klata — prezentują sobą wyłącznie mężczyźni i enerdowskie pływaczki, a tymczasem komunizm się skończył i enerdowskich pływaczek już nie ma. (Co najmniej jedna — co zupełnie nie śmieszne — musiała zmienić płeć, ponieważ ordynowane jej „kuracje” okazały się nieodwracalne.)

Nie mam żadnego problemu z deklaracją Nixon. Wiele razy czytałem o tym, że orientacja seksualna kobiet jest o wiele bardziej płynna, niż ta męska, być może po części przez to, że kobieta nie potrzebuje erekcji do uprawiania seksu. Tyle, że dla mnie moja orientacja nie stanowi problemu, nie czuję potrzeby wykluczania ani heteryków, ani biseksualistów, ani osób aseksualnych i w związku z tym stwierdzenie Cynthii Nixon jest dla mnie informacją kompletnie pozbawioną ładunku emocjonalnego. Tyle, że większość ludzi nie rozumuje w ten sposób, co ja — i dlatego jej wypowiedź wzbudziła taką burzę.

Dla prawicy kwestia wyboru wiąże się z rozróżnieniem na wybór prawidłowy (bycie hetero) i nieprawidłowy (wszystko inne). Możnaby uznać, że Nixon podała im na tacy argument za prawdziwością ich tez, w ten sposób działając na niekorzyść wspólnoty LGTB. Tyle, że wymaga to przyjęcia prawdziwości drugiej części implikacji — nieprawidłowości homoseksualizmu. Tego, że dokonany „wybór” jest złem. Tego, że obcy ludzie mogą osądzać nasz wybór partnerów pod kątem ich płci, tak, jak kiedyś osądzali go pod kątem ich rasy. Innymi słowy, to nie Nixon daje prawicy broń, tylko my, poddając się ich osądowi i smętnie potakując, tak, żyjemy w grzechu i trwamy w mylnym błędzie. Dokonaliśmy złego wyboru i musimy teraz za niego cierpieć.

Pewien rodzaj aktywizmu LGTB opiera się na strategii heroicznego bronienia oblężonego zamku: owszem, jesteśmy inni (w podtekście: gorsi), ale prosimy uprzejmie, abyście nam też pozwolili żyć, obiecujemy, że wtopimy się w tło i będziemy udawali, że jesteśmy dokładnie tacy sami. Ta strategia odnosi sukcesy do pewnego momentu; do momentu, kiedy pozwolimy sobie czegokolwiek zażądać, chociażby nieszczęsnych związków partnerskich. (Broń Istoto nie małżeństw, bo przecież Tradycja & Moralność, a my homo jesteśmy wszakże niemoralni i nie mamy żadnych tradycji.) Wtedy prawica podnosi larum: łojezusicku! Homosie chcą się nam w kościołach żenić ZUPEŁNIE JAK LUDZIE! Zaraz zechcą z koniem, kozą i zdechłym chomikiem!

Może czas już — w roku 2012 — na nową świecką tradycję? Jesteśmy wszakże obecni od wieków, rodzą i wychowują nas na ogół rodzice heteroseksualni, ale jako osoby tolerancyjne nie mamy im tego za złe i nie domagamy się, aby się rozwiedli i weszli w związki z osobami tej samej płci. Domagamy się za to, żeby traktowano nas zwyczajnie po ludzku. Żeby nam nie wtykano nosa do łóżka i nie oceniano dokonywanych wyborów. Pal diabli, czy homoseksualizm to wybór, czy nie. Jeśli nie masz ochoty, nie musisz przecież tego wyboru dokonywać. Ja panom Suskiemu i Niesiołowskiemu do łóżka nie zaglądam, nie dowcipkuję na temat urody ich żon i nie porównuję ich do kóz i chomików. A skoro oni tak się moim związkiem interesują, to może mają jakiś powód? Czyżby zaczynali się chwiać w postanowieniu o słuszności dokonanego WYBORU orientacji hetero i rozważali zmianę? Rozumiem obawę przed nieznanym i gotów jestem umówić się z dowolnym z nich na kawę i wuzetkę i przybliżyć temat. Byle mnie żaden nie podrywał, bo dam w pysk.

PS. Już po skończeniu przeze mnie tekstu okazało się, że Nixon złożyła samokrytykę, stwierdzając, że zgodnie z linią partii jest biseksualna, homoseksualizm nie jest wyborem, etc. Szkoda, że czuła, że musi to powiedzieć.