Nadeszła wiosna.

W sumie to interesujące, że po temperaturach ciężko to właściwie poznać, bo pogoda jest teoretycznie taka sama, jaka była miesiąc temu, 6 stopni i słońce zza chmur. A jednak odczucie jest zupełnie inne. Powietrze pachnie inaczej. Słońce inaczej świeci. Nawet lodowaty wiatr inaczej mrozi uda podczas jazdy na rowerze.

W związku z tym mam straszne doły.

To niestety wydaje się być związane z wiekiem. Pięć lat temu wiosna działała na mnie niewiarygodnie ożywczo, pobudzająco i wzbudzała we mnie chęć do życia, miłości i innych tego typu zachowań. Teraz zaś wiosna wpędza mnie w stany depresyjne z tendencją do dwubiegunowości. Pewnym ułatwieniem jest fakt, że jestem tego świadom i nie przerażam się już, co też się dzieje, tylko czekam, zgrzytając zębami, aż mi przejdzie.

W każdym razie wczoraj wybraliśmy się na koncert Kylie Minogue w składzie: ja z dołem; DJ w humorze zgryźliwym; jeden taki eks-friend-with-benefits-currently-friend-without-benefits zakochany we mnie bez wzajemności; kolega homo, któremu chyba po pięciu latach związku na odległość zaczyna się trochę nudzić; kolega hetero w trakcie nader wydłużającego się zrywania ze swoją dziewczyną, która raz chce być ze swoim chłopakiem, z którym chciałaby mieć dziecko, raz z moim kolegą, który dzieci nie chce; oraz kolega hetero numer dwa, który na szczęście z nikim nie zrywał, w nikim z obecnych nie był zakochany i w ten sposób dostarczał miłej emocjonalnej stabilności. W ten sposób w hali było dwóch mężczyzn hetero, jakieś 1000 dziewcząt, resztę stanowili wszyscy geje z Amsterdamu. Więcej moich eksów na szczęście nie spotkałem, ale i tak konfiguracja była interesująca i dostarczająca wielu powodów do niepokoju, dołów, złośliwych żartów, słów, których możnaby potem żałować — i to, że wszyscy wróciliśmy w jednym kawałku, nikt z nikim się nie rozstał, nie zamordował i nie zadawał ran kłuto-szarpanych naprawdę mnie zaskakuje.

Podczas gdy 80% mnie skakało i śpiewało (śpiewałem tylko te piosenki, które znam, czyli wszystkie), 20% obserwowało własne reakcje i zachowania z zainteresowaniem. To, że moje emocje potrafią w tym okresie wiosennym szaleć, jest mi wiadome, toteż po prostu przyglądam się im chłodnym okiem badacza i NIE podejmuję żadnych decyzji. Niemniej jednak nie lubię jakoś przedwiośnia pod tym kątem. Najdrobniejsze słówko, ba — brak słówka przez CAŁE DZIESIĘĆ MINUT potrafi spowodować fruwanie pod chmurkami, potworną deprechę, chęć natychmiastowego wzięcia ślubu, chęć natychmiastowego rozstania… Przysięgam, że pięć lat temu byłem tak ogólnie bardziej emocjonalny, a na wiosnę mniej. Teraz przez większość czasu jestem chłodny i opanowany, a na wiosnę mi odbija.

Czy to tylko ja, czy Wy też tak macie, drogie i drodzy?