Od redakcji: to będzie miało około dwustu części i pozostałe ciągle potrzebują kombinowania, dlatego redakcja jest tak potwornie spóźniona. Ale wcale jej nie wstyd, bo teraz redakcja siedzi z herbatą i wybiera zdjęcia i jest to bardzo miłe uczucie. Oby go redakcji starczyło na jak najdłużej.
*
Znajdujemy się w tej chwili na południu Francji. Aby tam przybyć, udaliśmy się samolotem linii Transavia do Gerony w Hiszpanii, po czym przebyliśmy przerażającą podróż samochodem, ale o tym za chwilę, bo najpierw przejadę się po linii lotniczej.
Nie wiem, kto konkretnie uznał, że w samolocie tej wielkości zmieści się tyle siedzeń. Pamiętam, jak we „Wszyscy Jesteśmy Podejrzani” testowano niezbędną w kuchni ilość miejsca za pomocą proszenia Moniki, żeby się schyliła, bo była najgrubsza w biurze. Transavia użyła zapewne dzieci, osób nieposiadających nóg, tudzież drobnych Azjatek. W rezultacie zeżarłem w samolocie wszystkie posiadane leki przeciwbólowe, dziękując Bogom, że zapakowałem sobie porcję na trzy dni, usiłowałem podkładać sobie poduszkę pod wszystkie części pleców, pod karkiem umieściłem zwiniętą koszulę, a kolana wbijały mi się w siedzenie z przodu. Ponieważ w poprzednich dniach udało mi się zejść do połówki tramalu, zjedzenie dwóch i poprawienie naproxenem spowodowało problemy żołądkowe, a plecy bolą mnie nadal, za co serdecznie dziękuję Transavii i trzymam kciuki za ich szybkie bankructwo. Ku mojemu wielkiemu smutkowi linia ta obchodzi właśnie piętnaste lub pięćdziesiąte urodziny, wszystko jedno które, w każdym razie wygląda na to, że pogrzeb jeszcze nie nastąpi.
